Ook een eigen babysite? kijkonzebaby.nl
EMANUELLE

9 maanden in mama's buik... 4 maanden in ons leven... Voor altijd in ons hart...




I watch her waiting powerless
She can’t understand why this is happening to her girl
Holding her tight late at night
Rocking her to sleep
She’s singing her songs
As she fights the tears







Now that you’re gone
There’s a wound in my heart
You’re blood of my blood

Now that you’re gone
There’s an empty space
That never can be filled



I watch him holding her hand
Kissing her face carefully
Saying hello, saying goodbye
Never forget the smell of her skin
As the tears fill his eyes
Every move of his girl he’s taking in







I close my eyes as I cry
And see You coming closer
With Your arms open wide
we hand her over
We want to see her grow
But we know she can’t stay
So please take her home
To the place where one day
We’ll meet again




Lief meisje,

Nooit zal ik vergeten hoe zacht je lieve huidje was
en hoe helder je mooie grote oogjes..
Nooit zal ik vergeten hoe lang je gekrulde wimpertjes waren
en hoe lekker je heerlijke vetkussentjes...
Nooit vergeet ik hoe speciaal je lieve mooie mondje was,
hoe warm je kleine lijfje altijd voelde...
Nooit zal ik vergeten dat je zulke mooie vingertjes en teentjes had
en van die lieve kleine fijne oortjes...
Nooit...

Voor altijd mijn bijzondere lieve kleine meisje!

Mama

Van tante Iemke - Voor mijn lieve kleine nichtje



Lieve lieve Emanuelle,

Ik had nooit kunnen bedenken dat jouw leventje zoveel impact zou hebben op zoveel mensen. Wat heeft het veel gedaan met je papa en mama maar ook met heel veel andere mensen en zo ook met mij.
Het begon allemaal al toen je moeder nog maar 20 weken in verwachting van jou was. Wat was het een enorm spannende tijd nadat we hoorde dat je een schisis had en er eigenlijk al meer aangrijpend nieuws bijkwam. We wisten echt totaal niet wat ons te wachten stond. Wat moesten we ook, er was niet eens duidelijkheid of je wel negen maanden in de buik van je lieve moeder zou blijven. Het leek ons heel zwaar dat we je zouden leren kennen en je vervolgens zouden moeten loslaten. Helaas is dat wel uitgekomen... Maar wat is dat anders gegaan dan dat ik óóit had kunnen denken. Wat ben ik blij dat onze Grote God ons leven leidt en dat wij niet zelf de regie in handen hebben. Want ook al zag ik er juist tegenop dat we je zouden leren kennen en van je zouden gaan houden, dat blijkt nu juist het állermooiste te zijn geweest!!!
Wat is jouw helaas veel te korte leventje zinnig geweest. Wat hebben we veel mooie gesprekken gehad dankzij jou en bovenal veel over God geleerd door jou! Wat hebben we dicht bij God geleefd dankzij jou! Wat is jouw naam Emanuelle een passende naam voor jou. God was en is met ons.
Wat we namelijk voor je werd geboren niet wisten, is dat er met jou niet iets “mis is gegaan” maar dat jij een hele andere taak toebedeeld hebt gekregen van God. Een hele mooie bijzondere taak die je heel moedig en sterk gedragen hebt. God had niet “minder aandacht” aan jou gegeven maar juist meer! Alsof Hij tegen jou had gezegd: Van jou maken we een heel bijzonder mensje. Jij krijgt een hele bijzondere taak. Jij zal anderen laten leren over onze gezamenlijke Vader.
Nooit gedacht dat een mensje, dat volgens de norm zoveel afwijkingen heeft, zo volmaakt zou kunnen zijn. Je bent geboren zoals je werd bedoelt. Een prachtig klein meisje, perfect gelukt! Een wijze les die ik heb geleerd door jou.
Ik heb je gelukkig ook vaak kunnen opzoeken en wat had ik dat nu ook nog ontzettend graag gedaan. Als ik naar je keek en jij naar mij, was het ook zo mooi om te zien dat wanneer je de stem van je moeder hoorde, je direct je hoofdje richting haar draaide. Wat kende jij je mama en papa goed. Ook niet gek, want wat waren ze ontzettend veel bij je. Hele dagen waren ze in het ziekenhuis, kwamen ’s avonds pas na elven of later thuis om jou maar zo goed mogelijk te verzorgen, het je zo comfortabel mogelijk te maken en van je te genieten.
Naast het feit dat je gewoon een lief, lekker mollig baby-tje was, was je natuurlijk een heel speciaal schatje. Je mooie, bijzonder lieve oogjes die me met een hele bijzondere blik aankeken en op den duur een klein beetje leken te herkennen. Wat een eer! Je lieve dikke kuswangetjes en je schattige lipje die uit twee deeltjes bestond, maar wat o zo mooi en lief was om te zien. Ik mocht je gelukkig altijd lekker lang vasthouden als ik er was en dan zocht ik naar het lekkerste knuffel-plekje. We vonden het ook zo heerlijk dat we een lief klein meisje hadden om lekker rose aan te kleden en je vele haartjes mooi te maken met klemmetjes. We (jouw mama en ik) hebben ook zoveel plezier met je gehad; je lekker in bad gedaan, mooie kleertjes (vooral jurkjes en rokjes) bij je aangetrokken.
Wat houden we van je en wat missen we je verschrikkelijk lieve Emanuelle. Wat zou ik je graag nog vasthouden en nog duizend kusjes geven. Wat doet het pijn om je vader en moeder zoveel verdriet te zien hebben om het verlies van hun lieve dochtertje. Wat hadden we je ontzettend graag nog bij ons gehad en voor je willen zorgen. We zagen het al helemaal voor ons, jij met twee staartjes op je driewielertje. Wat had het mooi kunnen zijn. Maar we mogen vertrouwen op God dat Hij ons leven leidt. Zoals we in de zwangerschap niet begrepen waarom dit gebeurde en wat voor zin het had, kunnen we nu nog niet overzien waarom je ons moest verlaten. Wat we wel weten is dat God het allemaal leidt. Hij weet wat het beste is. De gedachte dat je bij God in de hemel vrolijk en gezond bent, dat jij je lieve opa al kent en we elkaar weer zullen zien verzacht de pijn een klein beetje. Maar het enorme gemis zal blijven, we zullen altijd van je blijven houden en je nóóit vergeten!!

Een hele lieve dikke kus van (tante) Iemke.

Van oma Conny

Lieve Chris en Hanneke, lieve Ralph en lieve Emanuelle,

Wat hebben we veel meegemaakt het afgelopen jaar. Ik weet nog goed hoe het allemaal begon toen jullie Chris en Hanneke ’s avonds na het maken van de echo thuiskwamen met het bericht dat het te verwachten baby-tje een schisis had. Je schrikt dan eerst heel erg maar als je het even op je in laat werken denk je later ook; wat maakt het eigenlijk uit.
Maar met de 2e echo kwamen er veel ernstiger uitslagen bij. De zwangerschap werd een hele spannende tijd. Geen idee hoe het allemaal zou verlopen. De bevalling kwam steeds dichterbij. Toen jullie zondags ook naar het ziekenhuis in Utrecht gingen zat ik met angst en beven thuis. Het kon alle kanten op. Maar ’s avonds laat kreeg ik het telefoontje en gelukkig, wat klonk jij Hanneke opgewekt. Het was allemaal heel goed gegaan! Wat een pak van mijn hart! De volgende dag we gelijk bij jullie kijken. Het ergste scenario, dat jij Emanuelle de bevalling niet zou overleven was voorbij! Vanaf het eerste moment dat ik je zag had ik je in mijn hart gesloten. Wat was je een lief baby-tje met lekker dikke wangen en wat had je een mooi donker kleurtje. Een klein spleetje in je bovenlipje en hele lieve oogjes. Wat fijn ook om te merken hoe blij en positief je papa en mama waren. Alleen dat al deed me goed. Ze waren helemaal stapel op hun kleine dochtertje!
We zijn je vaak wezen bezoeken maar ik paste ook veel op je grote broer. Gelukkig was dat lieve ventje bij mij thuis . Samen keken we dan op de webcam naar jou en dan zei hij heel vaak: “usje”! Het gaf zoveel afleiding als Ralph om me heen liep. Ik weet niet hoe ik het anders had moeten doen als je papa en mama alleen maar in het ziekenhuis waren en ik me alleen maar zorgen zat te maken. Zeker toen het toch slechter ging, was ik zo blij met Ralph. Want dat kleine vrolijke stemmetje leidde me zo ontzettend af, want wat vond ik het verschrikkelijk om mijn kinderen zoveel verdriet en zorgen te zien hebben om mijn kleinkind.
Elke avond bad ik dat de uitslagen van de onderzoeken en de artsen goed mochten zijn, maar het viel elke keer weer tegen.
Je kwam voor de tweede keer naar huis en dat was fijn omdat we dan de hele dag van je konden genieten. Ik was al zoveel van je gaan houden! Ik hield je het liefst de hele dag op schoot. Maar om jou thuis te verzorgen viel toch tegen. Het was veel te druk met al die mensen die kwamen om te helpen. Je papa en mama kwamen er zo niet aan toe om van je te genieten door die drukte. Gelukkig kon je terecht in het ziekenhuis in Amersfoort waar je een eigen kamer had en waar we ook samen met Ralph op visite konden komen en daar met elkaar koffie konden drinken en waar we van jou konden genieten. De zusters waren ook zo lief voor je, maar ook voor je papa en mama. Als moeder is het fijn om te merken dat er zo goed voor je (klein-)kinderen wordt gezorgd en dat ze zo goed werden opgevangen, want ik heb nachten wakker gelegen van de zorgen om jou maar ook om je papa en mama.
Er ging dan ook een mes door mijn hart toen Hanneke op een nacht aan mijn bed stond om te vertellen dat je was overleden. Wat is de schrik dan enorm groot.
Een paar uur later kwamen jullie thuis. Wat zag je er mooi uit. Alsof je lekker sliep maar dan zonder die snelle ademhaling. Dat was het enige vreemde aan je. Voor de rest was wou ik je alleen maar het liefste knuffelen en kussen. Het was fijn dat je thuis was en dat we alsmaar bij je konden zijn. Maar tegelijk ook een enorm verdriet natuurlijk.
Je mama en papa hadden de begrafenis zo super goed uitgedacht. Ze wouden niet naar de kille Monuta, maar had bedacht dat we bij mij in de woonkamer met een klein gezelschap afscheid zouden nemen. De dominee sprak mooie woorden. Het was ontzettend verdrietig maar ook een mooie indrukwekkende begrafenis.
Het is nu heel stil. Je papa en mama zijn niet alsmaar weg, maar het is niet te geloven dat je er niet meer is. Het is voor jou zelf het fijnst, maar we missen je zo.
Je papa en mama hebben intens veel verdriet. Ik zie het elke dag aan ze. Ik vind het ontzettend moeilijk om ze te troosten. Ik doe mijn best om er zoveel mogelijk voor ze te zijn. Elke avond bid ik voor ze dat ze de kracht mogen krijgen om dit verdriet te kunnen dragen. Gelukkig hebben we ons geloof en kunnen we uitzien naar de Toekomst, hoe zwaar het verdriet nu ook is en ons hele leven zal blijven...

1 2 volgende