dagboek

31 weken zwanger van je broertje of zusje. Nog 9 weken te gaan. Hoe dichterbij de uitgerekende datum en dus het nieuwe kindje komt, hoe dichterbij jij gevoelsmatig ook komt! Papa, Ralph en ik: we praten over je, we denken aan je, we dromen over je, we missen je.
’s Morgens lig ik met je broer in bed nog wat tv te kijken als hij plotseling zegt: “ik mis zusje zo mama”. “Wanneer komt ze nou weer hier?” Als ik zeg dat jij hier niet meer komt, herhaalt hij zijn vraag omdat hij denkt dat ik hem niet goed begrepen heb. Wanneer ik weer hetzelfde antwoord geef kijkt hij me verbaasd en ongeloofwaardig aan en zegt dat hij zo graag wil dat zusje hier weer bij ons komt. Ik zeg dat ik dat ook heel graag zou willen en gelukkig kan ik hem weer blij maken wanneer ik vertel dat wij eerst naar zusje gaan in de hemel en dat we daarna met z’n allen weer hier op aarde zullen wonen.
Wanneer ik later de babykamer op loop kijk ik in de kast die nog vol is met jouw kleertjes. Ik vouw wat uit elkaar en ruik een Zwitsalgeur wat me ook ontzettend aan jou doet denken. Ik probeer me in te denken hoe het straks moet voelen als jouw zusje(als we een meisje krijgen) dit aan zal hebben, maar dat lukt me niet. Wel ben ik blij dat ik jouw kleertjes (nog) niet in een doos hoef te stoppen.
’s Avonds als we naar bed gaan lig ik met papa over jou te praten. Of zie ik je -terwijl ik aan het indommelen ben- ineens voor me. Jij in je roze rompertje. Ik voel je in m’n armen en ben plotseling ook klaar wakker. Wat ben je dichtbij...
Lieverd, zo sta ik met je op en ga ik met je naar bed.
Ik mis je!

Reageer  

Lief moppie,
Overal waar ik kijk bij ons in huis zie ik je. Eerder hadden we je foto’s alleen beneden(wel zelfs tot in de wc aan toe) maar nu hebben we ze ook op de slaapkamers boven. En dan blijkt wel dat je aan foto’s went, want nu ze op die nieuwe plaatsen hangen vallen ze me ook weer op. Ik zie je lieve grote oogjes die me aankijken. Terwijl ik bij het gebedje van ralph over je zing, kijk ik in het schemer naar je. Ik mis je lieverd. Ik lijk wel meer dan ooit te beseffen dat je niet meer terug komt hier. Dat je niet meer bij ons zal zijn hier op deze aarde. Dat je een nooit ouder dan 4 maanden zal worden. Straks zal de baby je inhalen, wat zal dat ook weer raar zijn. Het lijkt wel of het komen van dit nieuwe kindje jouw gemis versterkt. Het zwanger zijn; het doet me allemaal zo aan de tijd met jou denken. Soms gaat dit onbewust zo ver dat het gewoon als een klap in mijn gezicht voelt wanneer ik me realiseer dat niet jíj opnieuw geboren gaat worden. We zijn zo blij met dit nieuwe leven dat het soms voelt alsof alles weer goed gaat komen. Maar wanneer ik me dan dus realiseer dat niet jij geboren gaat worden, maar een ander kindje, en dat we dus jou hier niet mee terug krijgen dan ploft m’n ‘alles gaat weer goed komen’-gevoel als een plumpudding in elkaar. Hier op aarde gaat het niet meer goedkomen. Hier zullen we altijd zonder jou zijn, al krijgen we er nog tachtig. En dat doet zo’n pijn.
Tijden was ik in een rouw-roes. Het besef dat dit leven hier op aarde slechts tijdelijk is overheerste mijn denken. “Even volhouden en dan zijn we Hemelse heerijkheid weer bij elkaar” zei ik steeds tegen mezelf. En ik genoot wel weer van dingen van dit leven maar zag het in een groter perspectief. Maar nu je weer grote dingen in dit leven gaat meemaken –de geboorte van een nieuw kindje- ga je ook weer meer aan dit leven hangen. En dan voelt het soms gewoon zo oneerlijk dat jij er niet meer bij bent, terwijl je zó bij ons gezinnetje hoort! Dan zie ik hoe dol ralph is op zijn kleine nichtje van bijna 2 en zie hoe leuk hij er mee speelt en denk ik me in hoe leuk het ook voor hem was geweest; een zusje van 2.
Ach ik wil niet klagen, want ik ben zóóó dankbaar dat we jou hebben gekregen en dat we 18 weken lang voor je mochten zorgen en we je al onze liefde voor jou hebben mogen laten voelen, en hoe geweldig is het wel niet dat we nu opnieuw een nieuw kindje mogen verwachten, maar oh lieverd wat had ik je nog graag hier gehad...

Reageer  

De afgelopen dagen was het soms alsof ik twee jaar terug was gezet in de tijd: prachtig zomerweer, opgezette voeten en een schoppend kindje in mijn buik. Net als twee jaar terug. Alleen liep ik toen op mn eindje en heb ik nu nog een paar maanden te gaan. Twee jaar terug werd jij vandaag geboren, vanavond 23.04 om precies te zijn.
Nu twee jaar later denken we terug aan die tijd. En omdat ik nu weer zwanger ben lukt dat extra goed.
Vanmorgen werd ik gewekt door het zonnetje wat in mijn ogen scheen("een knipoogje van boven" zei iemand me). En al snel sprong ook Ralph vrolijk op ons bed. Een feestelijk gevoel kwam over me. Het gevoel van toen: dat ons kleine moppie was geboren en dat ze het tegen alle verwachtingen in zo goed deed! Wat een feest was dat!

Ook Ralph had zin in deze dag: "Wat gaan we doen vandaag?" en "Gaan we nu naar beneden?"
Al vroeg zaten we aan de ontbijttafel en bekeken de berichtjes die al op onze telefoon waren binnen gekomen. Wat doet het je toch goed als mensen deze dag niet vergeten!
Daarna zijn we op de fiets richting de bloemist gegaan om de mooiste roze bloemetjes uit te zoeken en vervolgens hebben we die meteen naar de Akker gebracht.
Toen alles op het juiste plekje stond, vroeg ik Ralph of we nog voor zusje gingen zingen. "Ja!" riep hij enthousiast en daar klonk over de stille akker: "Lang zal ze leven..in de gloria!" Pas toen we de woorden zongen realiseerde ik me hoe toepasselijk dit liedje eigenlijk was. Want zo is het: wat zál ze lang leven daar in de Hemelse Gloria: eeuwig!! Terwijl Ralph enthousiast (kijkend richting hemel) doorzong, brak mijn stem...

Bij thuiskomst stond er een bloemetje voor de deur met een uitspraak van een kind erbij: "wéér een feestje in de hemel!" Wat kunnen kinderen toch heerlijke dingen zeggen!
We hebben roze gebakjes gemaakt met daarin twee kaarsjes erin. Ralph mocht ze uitblazen en terwijl wij ze opaten begon Ralph opnieuw te zingen.
"Wanneer komen de andere mensen het feestje vieren?" vroeg hij ons toen hij klaar was. "Uuuh, misschien straks, maar nu gaan we eerst lekker fietsen". Daar nam hij voorlopig genoegen mee en gelukkig kwamen er na ons fietstochtje nog wat mensen aan. En zelfs mét cadeau, wat voor hem (naast de chips) het feestje compleet maakte.

Na het eten zijn we nog naar 'de andere Akker' gereden om daar bloemetjes te brengen bij het graf van mijn vader, omdat het morgen zíjn geboortedag is. Hij zou 68 jaar zijn geworden. Wat klinkt dat oud, voor mij blijft hij altijd 61!
Nadat we Ralph naar bed hebben gebracht duik ik achter de computer(ín deze site) en komen er nog steeds lieve berichtjes binnen op mijn telefoon.

Bedankt lieve mensen voor jullie medeleven! Bedankt voor de bloemen, kaarten, hartjes, cd, smsjes en mailtjes.
Het was een mooie dag. Een mooi begin van een periode waarin we haar weer extra zullen gaan gedenken en... missen.


Elke dag komt de hemel een stukje dichterbij
Elke dag verkleint de afstand tussen jou en mij
(Vergezicht- Annemieke Koelewijn/Ralph van Manen)

Reageer  

Lieve Emanuelle,
Sinds een week heb ik het: een ontzettend heimwee-gevoel naar jouw geboorteweek. Op de een of andere manier doet alles me terug denken aan die tijd. Soms de stomste dingen(zoals water in m’n oor), waarvan ik de connectie met jouw geboorteweek niet begrijp, maar die dat gevoel van toen meteen weer heel dichtbij brengen. Met daarbij een groot verlangen. Een heimwee naar die bijzondere eerste week met jou. Echt naar álles van toen verlang ik terug: naar het wkz, naar de bevalling, naar het ontbijtje op bed, naar het ritje in de rolstoel naar jou toe, naar het aaien van je zachte wangetjes, naar je blote lijfje op mijn blote buik... Wat was het heerlijk, wat was JIJ heerlijk!!! Ik heb zó’n zin om die tijd over te doen! Gewoon weer met dikke buik(en weeën) dat WKZ binnen en die hele week opnieuw beleven...!!! Oh wat zou ik dat graag willen...

Ik vraag me af waarom ik juist nú zo plotseling en steeds weer aan díe week moet denken. Maar wanneer ik even rustig nadenk kan ik genoeg redenen noemen die dit verklaren: m’n zwangerschap, de 20 weken echo in het WKZ, de geboorte van neefje Roel en natuurlijk(m’n gevoel had dit blijkbaar eerder door dan mijn verstand): de maand mei is begonnen! Jouw geboortemaand!

Stuk voor stuk zijn het dingen die me dicht bij jou brengen. Vooral het WKZ-bezoek heeft weer veel naar boven gebracht. Allereerst die echo op diezelfde afdeling, met dezelfde arts die we ook bij jou hadden gehad. Hij herkende ons(of had ons dossier goed gelezen) en wij hem zéker. Hij was voor ons ongeveer de enige positieve ervaring die we toendertijd op die afdeling hebben gehad. En nu hadden we hem weer... Maar wát een andere echo deze keer! Alleen maar goede berichten! Wat een schril contrast met toen, toen er zóveel mis was... We voelden grote opluchting en blijdschap maar tegelijkertijd ook verdriet dat het bij jou niet zo mooi mocht zijn.
Na de echo zijn we naar het stiltecentrum gegaan om daar jouw kaartje in het gedenkboek op te zoeken. We hebben daarna rondgelopen en alle herinneringen ‘opgezogen’ die bij elk geluidje, elke geur, elke afdeling, gang en (bepaalde)raampjes naar boven kwamen. Het liefst bleven we er de hele dag nog, maar wat hadden we er nog te zoeken? Datgene wat(of eigenlijk: degene wie) we zochten, die was er niet meer...
Bij het winkeltje hebben we nog een mooie roze vlinder voor je gekocht(voor op ‘je plekje’) en toen zijn we maar naar huis gegaan want (oh ja..) we hadden goed nieuws te vertellen! We zouden het bijna vergeten...

Lieve schat, bijna twee jaar geleden dat je geboren werd, maar het voelt alsof het gisteren was...

Voor altijd in mijn hart...

Reageer   Reacties bekijkenReacties verbergen   Er is nu 1 reactie.

Lieve schat,
Ik ben in verwachting. Al 16 weken nu. 16 spannende weken, want: hoe zou dit kindje zich gaan ontwikkelen? Ondanks dat er bij jou niks erfelijks gevonden is, hadden we toch een herhalingskans op opnieuw een kindje met dezelfde hersenafwijking als jou. En natuurlijk waren we daar bang voor. Bang om weer zo’n lief kindje te moeten los laten...
Gisteren hadden we een extra echo. Een echo waarop we de hersentjes al goed zouden kunnen bekijken. En wat een groot geluk dat we mochten zien dat de hersentjes zich goed lijken te ontwikkelen!!! Wat een opluchting!!
Tegelijkertijd het besef dat dit kindje(voor zover je dat kan zeggen) mag blijven leven. Dit kindje wel en jij niet. Blijdschap en verdriet kwamen over me.
Alsof ik nu extra besefte dat jij een kindje van de herinneringen en foto’s zou blijven en wij jou niet zullen zien opgroeien, terwijl je ons net zo dierbaar bent als de andere twee.
Even voelde het zo oneerlijk voor jou... Maar toen ik daar even over doordacht realiseerde ik me gelukkig dat dát gevoel niet terecht is. Want jij hebt het het beste van ons allemaal! Jij mag al bij God zijn!! En dat is je ook zo gegund lieverd!

Ook voel ik angst dat je op de achtergrond gaat raken, dat je vergeten zult worden. Nee, niet door ons, dat nóóit(!), maar door anderen, door de buitenwereld... En dat mág niet, jij mag nóóit vergeten worden, daar was je véél te bijzonder, véél te lief voor...

Och wat haalt deze zwangerschap, dit kindje, jou weer dicht bij ons. Wanneer we naar de beelden kijken tijdens de echo’s, hebben we het gevoel dat we naar jou kijken. Diezelfde liefde die we toen voor jou voelden, voelen we weer. Er komt weer zóveel naar boven...! Soms voelt het alsof jíj opnieuw geboren gaat worden...
Wat zal dat straks ook gek zijn als we weer zo’n lief klein babytje in onze handen mogen houden(als alles goed mag gaan). Wat zal dat ook een dubbel gevoel geven. Door de aanwezigheid van dat nieuwe jonge leventje zal jouw afwezigheid extra voelbaar zijn. Het zal jou opnieuw weer heel dicht bij ons brengen. En dat is –ondanks het verdriet wat het ook oplevert- altijd goed!

Je wordt ‘grote zus’ lieverd!

Reageer   Reacties bekijkenReacties verbergen   Er is nu 1 reactie.

Hé lieve schat,
Jij hebt haar waarschijnlijk al ontmoet: Nora. Wij hebben haar afgelopen weekend mogen leren kennen via de verhalen en foto’s van haar ouders. Wat een prachtig meisje ook, net als jij. We hebben met haar papa en mama over haar en jou gesproken en wat was dat fijn! Fijn om veel gevoelens van verdriet en gemis maar ook van trotsheid met elkaar te delen. En ook fijn om gewoon weer eens lekker uitgebreid over jou te vertellen! Oh wat doen we dat nog steeds graag: over jou praten! Vertellen wat we allemaal met je hebben meegemaakt en vertellen hoe bijzonder dapper meisje jij was en wat jij ons hebt gebracht. En hoe lastig de vraag: “hoeveel kinderen heb je?” soms ook is(wanneer je bij een drukke bakker in de rij staat bv), hoe fijn hij vaak ook is omdat we dan over je kunnen vertellen!
Ook je broer doet dit graag: wanneer aan hem wordt gevraagd of hij nog broertjes of zusjes heeft, dan zegt hij altijd met een lieve blik in zijn ogen: “ja, mijn zusje, die is in de hemel”! En dan kijkt hij me aan van: “ja toch mam?”. En ook zodra iemand ‘Hemel’ of ‘Here Jezus’ zegt, dan begint hij altijd over zijn zusje!

Vandaag werd ik wakker en de zon scheen heerlijk. Oh het doet me zo denken aan de tijd dat jij bij ons was! Toen was het ook zulk mooi weer! Volgens mij heeft de zon op bijna alle dagen van je leven geschenen! Wat was het toch een mooie bijzondere tijd met jou!
Lieverd, ik vraag me vaak af hoe het met je is. En gelukkig weet ik het antwoord ook al meteen. Toch ben ik zo benieuwd wat je aan het doen bent, hoe het daar bij God in de hemel is? Maar ik ben zó blij voor je dat je daar mag zijn lieverd! Wat zul je het goed hebben!
En toch missen we je schat, héél héél erg veel!


Dit ontroerende 'gedicht' (een gesprek tussen God en een ongeboren kind) kregen we van de ouders van Nora:

Lief kind, ik zie je daar in de schoot van je moeder liggen...
Ja Heer, ik lig hier warm onder mama’s hart.

Ik heb een mooier plan met jouw leventje...
Nee Heer, dat is niet nodig, hier heb ik het goed!

Je krijgt een eeuwig leven dicht bij Mij, wil je dat dan niet?
Ik weet niet of ik het wel kan Heer, ik voel papa’s en mama’s verlangen naar mij...

Ik zal hen omringen met Mijn liefde. En mijn kind, Ik zal hun leven weer vervullen met blijdschap...
Heer, ik weet niet of ik het wel durf...

Ik zal je helpen lieveling...
Mag ik dan altijd bij U wonen?

Ja mijn kind, nooit zal je (meer) hoeven huilen, (verdere) pijn en moeite zal ik je besparen...
Maar waarom ik Heer en niet die ander?

Je bent een kostbaar kind, je bent veilig samen met die anderen. Nú heb ik voor jóu een plaatsje vrijgemaakt, héél dicht bij Mij, Ik wil je zélf beschermen...

Heer, wat wilt U dat ik doe?

Pak mijn hand maar lieveling en Ik zal je leiden op de vleugels van de wind, recht naar Mij toe...
Heer, ik vraag u nog één keer: wilt U héél goed voor mijn ouders zorgen, want dat deden ze ook voor mij. Ik voelde hun liefde Heer en Heer ik was zó welkom, ze houden zó zielsveel van mij...

Lief kind, Ik beloof je: Ik zal voor hen zorgen, Ik voel hun verlangen, Ik ken hun tranen, Ik huil met ze mee. Ik zal je ouders troosten, Ik hou over hen de wacht.
En jij, mijn lieve kind, Ik hou van jou! Je bent veilig als een parel in mijn hand, kostbaar en hooggeschat!!!

Lieve papa en lieve mama, ik weet dat jullie zelf graag voor mij zouden willen zorgen,
maar de Heer had een ander plan met mij...ik heb het héél erg goed, zorg goed voor elkaar...
Ik hou héél erg veel van jullie!!!

“Heer ik heb Uw hand gepakt, en vlieg als een vlinder op de vleugels van de wind,
recht naar Uw Licht toe...”

Reageer