Ook een eigen babysite? kijkonzebaby.nl
EMANUELLE

dagboek

26 september 2015 - 5 jaar geleden..

Precies 5 jaar geleden stopte jij met ademhalen. Plotseling...want even daarvoor lag je nog zo rustig te slapen vertelde de nachtzuster ons. We hadden het niet zien aankomen, anders waren we zéker bij je gebleven. Achteraf gezien was je al een paar dagen in coma. Je was alleen maar aan het slapen. Maar wij dachten dat je door de verhoging van de morfine extra slaperig was geworden en dat dit wel weer zou bijtrekken. Deze rust vonden we fijn voor je want je had nu geen ‘onrustmomenten’ meer. Onrustmomenten waren momenten dat je ergens ontzettend last van had( benauwdheid?). Het enige wat we konden doen om je te helpen/ om het te verlichten was: je oppakken en met je lopen, wiebelen, wiegen totdat je uiteindelijk uitgeput in slaap viel. Dit duurde meestal wel een uur of nog langer. Wat vonden we het moeilijk om je zo te zien lijden! We deden er alles aan om je weer rustig te krijgen. Hoe vermoeiend het ook was! Zware momenten, maar vooral voor jou lieverd. Als ik daar over nadenk, breekt mijn hart opnieuw. Maar ik doe het niet, ik laat het niet toe want het is over. Je lijden is over! Het is voorbij!! Je bent van al je moeilijkheden en handicaps af!!! Volmaakt gelukkig ben je nu bij je hemelse papa!!

We hebben weer mooie rose bloemetjes voor je gekocht. En dit jaar is Linn Louise voor het eerst een klein beetje bewust van deze dag. Linn is net 3 jaar geworden. Ze weet nu dat de baby op de foto’s bij ons in huis haar zusje (zus) is. Maar verder snapt ze er niet veel van. Ze zegt wel: “mijn zusje is dood” en wij vertellen dan dat je bij de Here Jezus bent. Vandaag hielp ze me met de bloemetjes in de vaasjes te zetten. Ze houdt ook erg van rose. En ik vertelde dat deze bloemetjes voor haar zus Emanuelle waren. Eenmaal op de begraafplaats had ze meer oog voor alle mooie steentjes overal dan voor de bloemen die we op jouw plekje neerzetten. Ik vond het prima; zo kon ik me even op jou richten. Maar toen we daarna naar de supermarkt gingen vroeg Linn bij de kassa: “gaan we nu naar mijn zusje?” Toen ik haar vertelde dat we al op ‘zusjes plekje’ waren geweest zei ze: “nee naar zusjes húis bedoel ik!”. Ik vertelde haar dat dat niet kan omdat dat de hemel heel ver weg is. De glimlach verdween van haar gezicht, zichtbaar teleurgesteld was ze. Ik realiseerde me dat ze blijkbaar had gedacht dat we écht naar haar babyzusje zouden gaan!! Tjonge ja, wat een teleurstelling is dat dan... Ik heb met haar te doen, vind het verdrietig dat ik haar moet teleurstellen. Ze is ook net te jong om het haar goed uit te leggen. Volgend jaar zal dat hopelijk beter gaan.

5 jaar.. Ik bekijk de foto’s en het valt me op dat Chris en ik er nog zo jong uit zien. Of voel ik me zoveel ouder dan toen? Ja het lijkt lang geleden. Langer dan 5 jaar. Veel langer eigenlijk. Ik reken het nog een keer na omdat ik het bijna niet kan geloven. Maar het klopt.
Er is veel gebeurd de afgelopen jaren: in 3 jaar tijd m’n ene dochter verloren, m’n andere dochter geboren en m’n moeder verloren. Dat is ook wel heel veel voor 3 jaar. Daardoor voelt het waarschijnlijk langer.

Als ik je foto’s uitgebreid bekijk, kom je weer heel dichtbij. En dat is fijn en pijnlijk tegelijk. Ik mis je lieve oogjes, die dappere blik van je. Ik mis je lieve kleine mollige lijfje dat ik zo graag vast hield. Ik mis het hoe jij me ‘mama’ liet voelen, ik mis jouw liefde. Maar opnieuw troost ik me met de gedachten dat we op een dag weer bij elkaar zullen zijn en dan voor eeuwig en altijd!!

‘k Hou van je lieve mop!! Wij allemaal! XXX



157507

Reageer  

28 mei 2015 - Je (5e) geboortedag- terugblik

Het is altijd leuk om aan Ralph te vertellen dat jij weer bijna jarig bent. Hij reageert dan altijd zo vrolijk en blij en heeft meteen allerlei plannen! We waren op dat moment de spullen aan het inpakken voor een lang weekendje camping en dus moesten de slingers ook meteen worden ingepakt van Ralph. Ik probeerde dat nog wat af te remmen ("die pak ik morgen wel") want ik zag het niet zo zitten om die dag met slingers aan de luifel voor de tent te zitten. Maar uiteraard nam Ralph daar geen genoegen mee. Hij ging meteen op zoek en ook de feesthoedjes moesten mee.
Toen de dag zelf aanbrak en Ralph het tijd vond om de slingers te gaan ophangen probeerde ik als compromis: "Zullen we de slingers anders in de tent ophangen ipv buiten aan de tent?" maar Ralph reageerde met: "Nee mam, dan ziet toch niemand dat wij een feestje te vieren hebben?" Tja, daar zat wat in. Uiteindelijk heb ik Ralph toch weten uit te leggen dat ik het niet zo fijn vind als alle mensen van ons veldje zouden komen vragen wie er jarig was en dat ik dan het verdrietige verhaal mest vertellen van ons overleden dochtertje. Hij begreep het gelukkig. Wel hebben we lekkere gebakjes gehaald en veel gedacht en gepraat over onze lieve mop.
5 jaar geleden al weer kwam ze in ons leven.
Doordat er daarna zoveel weer is gebeurd in ons leven voelt het langer geleden.
Ik ben super dankbaar dat we opnieuw een prachtige dochter mochten ontvangen en geniet daar elke dag van! Maar toch als ik kijk(foto) en terug denk aan die lieve grote ogen die me zo konden aankijken en dat kleine lieve machteloze lijfje wat zo hard aan het vechten was dan krijg ik zo'n zin in de dag dat ik haar weer in mijn armen mag hebben!! Dat ik mag zien hoe ze is geworden: met een volmaakt lijfje en zonder lijden!! Wow, wat lijkt me dat bijzonder en wat lijkt me dat geweldig!! Wat kijk ik daar naar uit!!

146593

Reageer  

26 september 2014 - 4 jaar geleden

4 jaar geleden stonden we bij je graf. Kan nog steeds niet geloven dat wij het waren die jou droegen in je roze mandje. Verdrietig, heel erg verdrietig..
En nu is het al weer 4 jaar later.

Elk jaar staan we weer anders op de akker. Het eerste jaar: zo moeilijk, zo leeg. De herinneringen nog zo vers. Het tweede jaar was je zusje net geboren; wat een dubbele en tegenstrijdige gevoelens hadden we toen. Het derde jaar weer met grote zorgen en verdriet over de ernstige ziekte van je oma en nu het vierde jaar zonder oma.

Bizar wat er in die 4 jaren weer allemaal is gebeurd. Naast het grote verdriet om de ziekte en het sterven van je oma, zijn we ook súper blij met je lieve zusje die we 2 jaar geleden ook kregen. Ze kijkt naar je foto’s en zegt: “baby”. En dan verbeteren wij: ”dat is je grote zus, Emanuelle!”. Nog een beetje moeilijke naam om uit te spreken voor haar, maar dat komt vanzelf. Toen Ralph net 2 was zei hij: “ussie”. Gek idee trouwens dat Linn Louise nu net zo oud is als Ralph toen. Kan me nu helemaal niet voorstellen dat we nu al weer een baby zouden hebben, voor mn gevoel is Linn net baby-af! Heb ook het idee dat Ralph toen veel ouder was dan Linn Louise nu. Maar dat is dus echt niet zo. Kan me nog wel herinneren dat Ralph -net als Linn nu- het heel moeilijk vond als wij weer weg gingen. En dat het daarom voor ons altijd zo moeilijk was om weg te gaan. Maar natuurlijk wilden we ook heel graag naar jou toe in het ziekenhuis. En gelukkig hoefde Ralph niet steeds naar een oppas ofzo; hij kon gewoon thuis blijven bij zijn lieve oma. Dat was zó fijn. Maar als we bij jou waren dan vonden we het ook weer zo moeilijk om naar huis te gaan en jou weer achter te laten. We voelden ons continu verscheurd...

Nee, dat gevoel mis ik niet, maar jou natuurlijk wel. Er is een gat in ons gezin dat nooit meer gevuld zal worden. Ralph 6 jaar, Linn Louise 2. Jij had daar zo mooi tussen gepast met je 4 jaar...

Maar nu ben je in de Hemel. En daar pas je veel beter! Geen last meer van je handicaps en afwijkingen. Omringt door lieve mensen, zoals je opa en oma. Dichtbij God!
Een beter plekje kunnen we niet bedenken.

Reageer  

1 juli 2014 - Blind vertrouwen

Lieve schat, 4 jaar was je geweest. Je was naar de basisschool gegaan. Zo'n gek idee. Je had nota bene bij je broer in de combiklas gekomen: jij in 1, hij in 2.
Voor het eerst wordt me duidelijk wie jouw leeftijdgenootjes zijn. Daar had ik me(gelukkig) nog nooit eerder mee bezig gehouden, maar nu zie ik ze voor t eerst naar school gaan en bedenk ik me wel steeds: “oh jij was dus ook even oud als Emanuelle. Jij was dus ook een klasgenootje van haar!”. Als alles goed was gegaan tenminste. Als alles wel goed was gegroeid in je lijfje. Als je daardoor wel een kans gehad had om je goed te kunnen ontwikkelen.
Hoewel ik me gelukkig prijs dat jij op de beste plek ter wereld zit en er meer dan fantastisch voor je wordt gezorgd en van je wordt gehouden, had ik het toch onvoorstelbaar fijn gevonden als we dat hadden mogen meemaken. Maar zo liep het niet en ik dwing mezelf om niet (lang) na te denken over hoe het was geweest als alles goed was gegaan. Ik gun jou het Grote Geluk wat zo duizend keer mooier is dan het aardse leven zó van harte!! En daar wil ik stoppen met denken.
Tenslotte kunnen allemaal wel iets bedenken hoe ons leven (nog) mooier had kunnen zijn, maar: hoe zinloos is dat? We zullen het gewoon moeten doen met hoe het is gegaan en gaat en daarbij: je weet je ook helemaal niet of we daar wel echt gelukkiger van waren geworden. Ik wil er volledig op vertrouwen dat Gods plan het beste is voor ons. Ik wil Hem blind vertrouwen. Dus slik ik mijn (verblindende) tranen weg.
Tranen die ik voel opkomen wanneer ik je lieve zusje in slaap wieg en vervolgens maar niet weg/in dr bedje kan leggen omdat het me zo doet denken aan de laatste keer dat ik jou weglegde...
Tranen die in mn ogen prikken als ik Ralph tegen een onbekende hoor antwoorden dat hij twee zusjes heeft: één thuis en één in de hemel.
Tranen van gemis als ik terugdenk aan het vorige WK: toen was je er nog bij! En je oma ook...
Tranen van verlangen als ik samen met Ralph praat en uitkijk naar de jongste dag; naar de Grote Reünie; naar de eeuwige heerlijkheid bij onze trouwe liefdevolle God.
Tranen...ik slik ze weg en weet: het komt goed!!

Reageer   Reacties bekijkenReacties verbergen   Er is nu 1 reactie.

23 mei 2014 - 4 jaar


He lieve lieve schat,
Vandaag vieren we je geboortedag. 4 jaar was je geworden. De leeftijd dat je naar school zou zijn gegaan. Heel onwerkelijk idee. En dat is het ook: niet werkelijk. Jij hoeft niet meer naar school. Jij hoef je niet gaan voorbereiden op het leven in deze maatschappij. Die stap mocht jij overslaan. Jij mocht meteen naar je eindbestemming, daar waar wij ook naar uitkijken: te zijn bij onze Hemelse Vader!! Wat heerlijk voor je dat jij daar al bent!!
Ralph kroop vanmorgen bij me in bed en zei meteen dat hij zo zin had in vandaag omdat jij jarig bent. Maar hij zei er ook bij: "maar soms zijn mensen ook verdrietig he als je zusje die jarig is gestorven is?" Nu hij dik 5 jaar is begint hij te snappen dat jouw geboortedag niet een gewone feestelijke verjaardag is. Dat er ook een andere kant aan zit. En ook in de praktische dingen kwam dit nu bij hem naar voren:” wie gaat er dan nu eigenlijk op de stoel staan mam? Want Emanuelle is hier niet”. Al snel kwam hij met de oplossing dat hij zelf dan wel op de stoel zou gaan staan, maar dat de mensen onder het het zingen niet naar hem maar naar boven moesten wijzen.
Het is fijn om met je broer dit soort dagen te beleven. Hij is zo fijngevoelig en meelevend maar tegelijkertijd ook echt kind die simpel en ongecompliceerd aankijkt tegen de moeilijke dingen van het leven. Dus bakken we samen taart, hangen we slingers op, zingen we ‘lang zal ze leven in de gloria’ en schreeuwen we zó hard ‘hoera!’ dat het in de hemel te horen moet zijn.
Je kleine zusje begrijpt er allemaal nog niks van maar geniet lekker mee van de gezelligheid. En wat is het voor ons fijn dat er op de Akker -naast een grote broer- nu ook een klein meisje rond huppelt. Een meisje die op jou lijkt. Het is alsof jij in haar een beetje voortleeft. Wat niet weg neemt dat we ook zo benieuwd zijn hoe het nu met je is. Hoe je er nu uitziet. Wat je aan het doen bent en of nu bij opa of oma op schoot zit.
Ralph zei vandaag: ik heb ook zo’n zin om dood te gaan joh, dan ga ik ook lekker naar de Hemel!In eerste instantie schrokken we natuurlijk even van die eerste woorden, want daar moeten we toch niet aan denken!! Maar het verlangen naar de Hemel snappen we natuurlijk helemaal!!

Wat zou het geweldig zijn als de jongste dag aanbrak en God ons allemaal tegelijk komt halen!!
Maranatha!

Weer een jaar dichterbij....

XXX

Reageer  

20 januari 2014 - Oma


Lieve schat,
Het is een tijd geleden dat ik wat op je site geschreven heb want er is veel gebeurd de laatste maanden. Je weet het vast allang want je hebt haar vast al gezien: oma is bij jou in de Hemel gekomen!
Nu ik dit schrijf besef ik dat het niet alleen voor haar fijn is dat ze is overleden, maar ook voor jou! Gek is dat, omdat wij juist zo verdrietig zijn. Weer iemand waar we zo veel van houden die we moeten missen. Waar we eigenlijk niet zonder kunnen. Weer zo'n groot verdriet in ons leven. Mn moeder en mn dochter nu allebei in de Hemel...
Maar wat fijn is het voor jullie. Wat geeft het mij ook een warm gevoel dat jouw lieve oma nu ook lekker bij jou is.
Lieverd geniet er maar lekker van.
Wij gaan het volhouden tot we ook mogen komen!!

XXX

Reageer  

vorige 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 volgende