dagboek

Gisteravond hebben we nog een paar verpleegkundigen van Amersfoort op bezoek gehad.Een dag voor de begrafenis waren er al een heel stel geweest om afscheid te nemen van Emanuelle. Degene die gisteravond kwamen wisten om verschillende redenen op dat moment nog niet eens dat Emanuelle gestorven was. Twee van hen ontdekten het pas toen ze na een poosje weer op hun werk kwamen en langs het kamertje(met raam) van Emanuelle liepen en dus zagen dat het kamertje leeg was. Ze vertelden hoe erg ze daar van schrokken op dat moment. En ik kan me dat zo goed indenken! Het lijkt me zo hard om dan zonder aankondiging zo'n leeg bedje te zien! "Een bedje zonder dat prachtige dappere meisje" schreef één van hen ons al eerder. En daarom kwamen ze gister om alsnog afscheid van ons te nemen en nog met elkaar over Emanuelle te praten.
En wat is dat fijn; om over Emanuelle te praten!!
Helemaal bijzonder om dat te doen met mensen die haar gekend hebben. Die weten hoe ze was, hoe lief en hoe mooi. Die hebben gezien hoe moeilijk ze het ook heeft gehad en die hun uiterste best hebben gedaan om haar zo veel mogelijk te helpen. Ze namen haar soms letterlijk van ons over als wij al uren stonden te wiegen, wiebelen en rond hadden gelopen met haar. Heftige tijden hebben we gedeeld. Ik voel nu meer dan toen hoe heftig en spannend het toen is geweest! Vreselijk was het als zij zich zo niet-lekker voelde, als ze zó onrustig was! En wat voelde het dan ook weer goed als ze dan in mijn armen toch rustig werd, lang niet altijd, maar die velen keren dat het wel zo was dan voelde ik me zó 'mama'. Want dat doet een moeder toch: haar kind helpen, haar kind troosten. Wat een eer dat ik dat vaak heb mogen doen! Dank U God, dat u me die momenten gegeven hebt.
En ik voel het nóg als ik bepaalde foto's zie. Dan voel ik mn meisje weer veilig in mn armen liggen. Kontje op mn rechterarm, rechterwangetje tegen mn borst en mijn linkerhand op dr lieve koppie.. Momenten om nooit te vergeten...

Reageer  

Een paar dagen geleden heb ik deze website voor Emanuelle aangemaakt.
Ik had al vaker gezien van andere kindjes maar helaas nog nooit van gekomen om dat te maken. Dacht ook dat het heel ingewikkeld zou zijn om zelf een eigen website te maken, niet dus.
Het lijkt me fijn om hier af en toe eens even lekker van me af te schrijven. Om mooie foto's van Emanuelle te plaatsen en door terug te lezen weer even terug te gaan in de tijd. De tijd met ons lieve kleine meisje. Ach in gedachte ga ik zo vaak nog terug in de tijd daar heb ik dit ook niet voor nodig. Toch hoop ik dat dit me gaat helpen om Emanuelle zo dichtbij mogelijk bij me te houden.

Nu al bijna 8 weken zonder haar. Ik kan niet geloven dat het zo is. Hoe zijn we de tijd doorgekomen? Hoe kan het dat wij nu al 8 weken verder zijn terwijl haar leventje stopte? Gevoelsmatig klopt dit niet. Het voelt alsof m'n buitenkant doorleeft terwijl m'n binnenkant ermee gestopt is. 'Je kind is een deel van jezelf' zeggen ze altijd en dat is ook zo. En dus is nu een deel van mezelf gestorven, ja zo voelt het precies.

En toch zijn we nu bijna 8 weken verder. Het klinkt misschien cliché, maar ik denk echt dat dit alleen is gelukt door Gods kracht. Hoe anders? Het is alsof Hij zijn hand in onze rug zet en ons heel zachtjes vooruit duwt. We hoeven zelf niet veel kracht te zetten, Hij duwt ons. Zachtjes en liefdevol met een warme hand.

Wat een heerlijk idee dat diezelfde hand nu op Emanuelle's hoofdje ligt. En dat zij Zijn overweldigende liefde door haar hele lijfje door zal voelen. Wat zal ze zich heerlijk voelen! Ik gun het 'r zo!
Vanmorgen las ik nog even de meditatie van de dominee die hij sprak tijdens de begrafenis. Hij sprak over het moment dat Emanuelle overleed. Een moment wat in onze beleving zo inmens verdrietig was, zo aangrijpend, zo hartverscheurend. Maar de dominee omschreef hoe dat moment was voor Emanuelle: het mooiste moment van haar leven! Hij zei: op dat moment vond de Heer het genoeg en zei "Kom jij gezegende, be-erf het koninkrijk dat jou bereid is" en ze werd door de engelen gedragen. Reken maar dat zij met vlag en wimpel is binnengehaald die zondagmorgen.
Geweldig hè? Ik zie het zo voor me en die gedachten maken me zo blij!
En wie weet meisje, wie weet zijn we morgen weer bij je! Dan hoef ik je nooit meer los te laten, nooit meer!!! Wat kijken we daar naar uit!!!

Reageer  

Kaarten stromen binnen... Kaarten van mensen die we goed kennen, kaarten van mensen die we niet kennen. Lotgenoten, buren, mensen van de kerk, mensen van via via enz. enz. Ik lees over de meeste woorden heen, “Heel veel sterkte en Gods zegen” het raakt me niet, terwijl ik weet dat het goed bedoeld is. Maar sommige zinnetjes komen diep binnen, raakt me recht in me hart. Tranen stromen over mn wangen.. Oh God, wat mis ik mijn meisje toch!

Vandaag is een moeilijke dag. Zonder het te weten voel ik het: vorige week leefde ze nog, vorige week had ik haar nog in m’n armen... Vorige week waren dit haar laatste uren hier op aarde.

De dagen na de begrafenis waren leeg. M’n hoofd ook. Het voelde alsof mijn tranen op waren terwijl mijn verdriet er nog zó was. Maar vandaag zijn ze er weer, de tranen, het grote gemis...
Vannacht ook slecht geslapen, is dat het misschien? Of begint het nu wat door te dringen? Begint de mist op te trekken?

Gister bij het graf geweest. T zag er mooi uit, tenminste.. de bloemen dan en het plekje. Emanuelle ligt als eerste kindje op het kindergraf. “Nee ze ligt daar niet, ze is in de Hemel” zeg ik steeds tegen mezelf. Chris en ik kijken naar haar graf en ik zeg: “ik zou d’r het liefst willen opgraven om d’r nog even een kusje te geven” Een kusje op die lekkere lieve spekwangetjes van d’r, oh wat zou ik dat nog graag willen...

Gister kregen we ook de foto’s van de begrafenis. Het zijn mooie foto’s. Nooit gedacht dat ik van zoiets foto’s zou willen hebben en nu ben ik er toch blij mee. Want het was goed. Het was een mooie dag. Tenminste, zo kijken we er op terug. Fijn dat het ging zoals we van te voren hadden bedacht. Gewoon lekker thuis. Geen nare aula, geen rijen mensen. Geen hartverscheurende liederen of gedichten, ’t is al moeilijk genoeg. Wel mooie roze bloemen en ballonnen. Tenslotte is het ook feest. Feest dat zij nu eindelijk mag feesten! En dat gunnen we haar zo ontzettend!!


Vannacht precies een week terug... Half 4 belde ze met dat afschuwelijke nieuws. Ons hart scheurde dwars doormidden. Een klein uurtje later waren we bij haar. Wat lag ze er ontspannen bij: handjes open, gezichtje net alsof ze sliep. We hebben haar geknuffeld, gekust, gewassen en aangekleed. Het was zó verdrietig, maar zó fijn nog om haar lieve blote lijfje nog één keer te zien en aan te raken. Rond 8u waren we weer thuis. We hadden haar in de reiswieg meegenomen en we hebben haar zo ook op de bank gezet en zijn naast haar gaan zitten.
Ralph werd op dat moment ook net wakker en ik ben hem gaan halen. “Je zusje is thuis” zei ik tegen hem. Ralph kreeg een grote lach op z’n gezicht. Hij was ook zo dol op d’r! Die weken dat ze thuis was geweest vroeg hij elke ochtend als we hem uit z’n bedje haalde: “Issie?” en dan wou hij meteen bij haar kijken. En ook toen ze weer in het ziekenhuis lag vroeg hij vaak naar d’r. Dus nu was hij helemaal blij toen hij haar zag in de reiswieg op de bank. Hij aaide haar over haar wangetje zoals hij dat altijd deed. Hij was blij totdat hij zag dat wij zo moesten huilen; keek ons met grote ogen aan. “Papa huil!” zei hij. “Ja lieverd, papa is verdrietig”. Heel verdrietig, mama ook...

De mannen van de koeling komen voor de 2e keer binnen. Deze keer met plaat. Ik zeg dat ik haar toch liever beneden hou ipv op haar kamertje boven, en vraag of ze gewoon in haar wiegje op de bank kan blijven. De mannen kijken me ietwat vreemd aan, maar zeggen dan dat dat geen probleem is. Ik probeer nog wat uit, schuif wat, zoek naar hoe ik het precies het fijnste vind en mompel iets van dat ik altijd een beetje moeilijk doe maar dat ik gewoon heel graag een fijn plekje wil. En die vinden we..

Tijdens de dagen tot de begrafenis hebben we heel veel bij Emanuelle gezeten. We hebben haar vastgehouden, geaaid over haar zachte bolle wangetje, haar kusjes gegeven en haar geknuffeld. De eerste dag véél gehuild, de dagen daarna over veel gepraat. Tegen haar, of gewoon samen of met familie en vrienden die langskwamen.
Het klinkt misschien gek maar we genoten van dr. Ze zag er ook nog zó mooi uit!! Gewoon net alsof ze sliep! Niks naars of anders, wel stil maar vooral zo ontzettend lief! Ons meisje, daar lag ze, onze kleine baby. Met haar lieve mollige lijfje. We zeiden tegen elkaar dat we al tevreden zouden zijn als we haar zó mochten houden... Dan konden we tenminste nog bij d’r zijn, haar nog aanraken..

Maar helaas, woensdag was de dag van het afscheid. Precies een week nadat we voor het laatst oogcontact met ‘r hadden gehad. Ze had die middag -een week geleden - nog zo’n heerlijk helder moment gehad. We hadden haar op bedje gelegd maar ze ging niet slapen. Ze hield die prachtige mooie oogjes maar open. En ze maakte geluidjes. Zó schattig! We zijn er lekker bij gaan zitten en hebben gevraagd aan de zuster of ze de slaapmedicatie wat later kon krijgen omdat ze wakker maar wél heerlijk ontspannen was. Dat was goed. We hebben zo genoten toen! Ze bleef ons steeds volgen en kletste wat tegen ons aan. En wij kletsen natuurlijk terug. Totdat we zagen dat ze vocht om haar oogjes open te houden. Ze vond het duidelijk nog veel te gezellig maar ze was ook zo moe. We zeiden tegen elkaar: “ach laten we d’r niet langer plagen, laat ze maar lekker gaan slapen”. Niet wetende dat dit haar laatste wakkere moment zou zijn, hebben toen de zuster gezegd dat ze de slaapmedicatie nu maar moest geven. Een paar minuten later sliep ons meisje. Sindsdien heeft ze haar oogjes niet meer open gedaan...
De dagen erna was Emanuelle waarschijnlijk in een soort van (koolzuur)coma terecht gekomen. We wisten dat niet zeker, het kon ook de morfine zijn. Af en toe stopte haar ademhaling even een paar seconde, maar dan pakte ze het ook weer op. Wij waren hier niet direct van in paniek, want dit had ze weken terug in het WKZ ook al eens laten zien en toen volgden daarna juist hele stabiele weken. Maar haar oogjes gingen niet meer open...
We genoten nog van haar warme ontspannen lijfje tegen ons aan, maar voelden tegelijkertijd dat ze langzaam aan het wegglijden was. We schoven het gevoelsmatig voor ons uit, we wouden er nog niet aan denken... Haar oogjes alleen al misten we al zo...

~

Het is vandaag precies een week geleden dat we voor de laatste keer “tot morgen lieve schat” tegen haar hebben gezegd. Een paar uren later vond God het genoeg. Om 3.12 heeft Hij haar opgehaald. De zuster was om 3.05 nog bij haar geweest en toen lag ze nog heerlijk rustig te slapen. Even daarna is het gebeurd. Zoals de dominee zo mooi zei: Hij heeft op dat moment Zijn hand op haar hoofdje gelegd en gezegd: “Kom jij gezegende, beërf het Koninkrijk!”.
En zo is het, ze verdiende het. Haar taak zat erop. Zo lag ze er ook bij toen wij die nacht bij haar kwamen: haar lijfje straalde heel veel ontspannenheid uit, niet van: ‘Ik kan niet meer, ik geef het op’ maar: ‘Het is klaar, mijn taak zit erop. Hier God, hier ben ik, neem me mee!’

Trots, apetrots zijn we op ons dappere meisje. Dat kleine mensje, ze heeft héél wat moeten meemaken en héél wat doorstaan. Maar wat heeft ze het goed gedaan!! Ze had altijd zó’n dappere blik in haar ogen!
En wat heeft ze met haar korte leventje veel teweeg gebracht. Alleen bij ons al, maar ook bij de verpleging en bij zo ontzettend veel anderen! De verhalen komen nu los. Zoveel toevalligheden die geen toevalligheden zijn. Zoveel mensen die met haar bezig zijn geweest.
We mogen zo al enkele puzzelstukjes op hun plaats zien vallen: een klein stukje van Gods plan. En wat zijn we dan trots op ons meisje, want God heeft haar gebruikt en ingezet voor Zijn plan. Haar leventje; zo kort maar o zó waardevol!


Zoveel mensen die voor ons gebeden hebben, en wat heeft dat geweldig geholpen! Wat hebben wij een positieve kracht gevoeld die ons er doorheen heeft geholpen, al die 18 weken lang... God was en is écht bij ons. Wat geweldig om dit ook echt te mogen ervaren!


Wat zijn wij ontzettend blij dat we haar mochten leren kennen. Zó’n bijzonder kindje. Wat heeft ze ons diep diép geraakt. Ik las ergens: Soms is het beter iets moois te verliezen, beter verliezen, dan dat je het nooit hebt gehad. En zo is het. God gaf ons Emanuelle. Zij had een taak te doen op deze aarde. En die heeft ze dapper volbracht. Wij mochten tijdens die maanden dat ze hier was haar papa en mama zijn. En wat hebben we dat met alle liefde gedaan! Letterlijk. Met álle liefde die in ons was, want dat was ze waard. Dubbel en dwars.



En nu moeten we verder. Verder zonder ons meisje. Maar met Ralph, met familie, met jullie maar bovenal met God. We weten dat Emanuelle het bijzonder goed heeft nu en dat we haar op een dag terug mogen zien. Wat kijken we daar naar uit!
We weten ook dat God ons ook nu zal bijstaan, nu het moeilijkste gaat komen.
Hij was er, Hij is er en Hij zal ook in de toekomst met ons zijn.

Emanuelle~God zij met ons!

Reageer   Reacties bekijkenReacties verbergen   Er is nu 1 reactie.

Lieve mensen,

We zijn heel verdrietig te moeten vertellen dat ons meisje is overleden.
In de nacht van zaterdag op zondag om kwart over 3 is ze Thuisgekomen bij haar Vader.
We zijn ontzettend blij voor haar dat ze eindelijk mag uitrusten en genieten, maar ontzettend verdrietig dat we haar los moeten laten. We missen haar nu al verschrikkelijk...
Woensdag wordt ze in familiekring begraven.

Enorm bedankt voor jullie steun en medeleven tijdens haar leventje.

Liefs Chris en Hanneke
-trotse ouders van Emanuelle-

Reageer  

Lieve allemaal, even snel een korte update...

Emanuelle ligt nu 1 1/2 week in het ziekenhuis in amersfoort. Ze kon nl
niet langer in het wkz blijven. We hebben Emanuelle ook nog een weekendje
thuis gehad maar dat beviel ons niet goed. We werden continu door allerlei
dingen afgeleid van Emanuelle, terwijl de tijd daarvoor nu te kostbaar is.
Daarom besloten we terug te gaan naar het ziekenhuis. We hebben nu hier in
amersfoort een hele grote kamer voor ons zelf! Dat is dus heel prettig.
Aardige mensen hier ook.

Emanuelle is eigenlijk best stabiel ('slecht stabiel' noemen ze dat). Wel
had ze steeds hele onrustige ochtenden. Ze was dan ontzettend aan het
maaien met dr armpjes, draaien met dr hoofdje, overstrekken, huilen, nog sneller
ademhalen, enz. Daarvoor geven ze haar nu medicatie (morfine) en dat helpt
gelukkig goed. Ze is nu 's ochtends wel wakker maar gewoon ontspannen. We
hopen dat ze het met deze dosis morfine 'lang' goed zal doen zodat het
niet al snel verhoogd hoeft te worden. Uiteindelijk ontkom je daar natuurlijk
niet aan want ze zal wennen aan deze dosering. Maar ja, we hebben geen
keus want je laat haar natuurlijk ook niet zo ongelukkig zijn!
We proberen niet te ver vooruit te kijken en te denken(voor zover
mogelijk), en proberen nog zo veel mogelijk van haar te genieten. Ze is zo super lief
dus dat lukt wel!!
Hoe lang we nog van haar mogen genieten weten we/ze niet. Ze is nu opzich
wel stabiel maar ze kan zo maar een infectie oplopen natuurlijk,
longontsteking ofzo. Of dat ze al snel weer een ophoging morfine nodig
heeft of...of... Ook dat weten we niet. We weten alleen dat God de touwtjes in
handen heeft. En dat we zeker weten dat Hij het goede zal doen. En dat Hij
dichtbij Emanuelle en ons is. Nu en voor altijd...

Het is hartverwarmend om te horen hoeveel mensen aan ons denken en voor
ons bidden! Dank jullie wel!

Liefs,
Chris & Hanneke

Reageer  

Lieve allemaal,
Ik vind het heel moeilijk om dit te schrijven maar wil jullie toch even op de hoogte te stellen van de situatie rondom onze lieve Emanuelle.
Het gaat niet goed met haar. De operatie heeft te weinig verbetering in haar situatie gebracht.
Emanuelle moet continu keihard werken. Het is alsof ze driemaal daags een dubbele marathon loopt zei de cardioloog.
Dit gaat haar lichaampje niet langer volhouden en de artsen denken dat ze haar strijd en lijden met niet kunnen verminderen gezien de vele aandoeningen die ze heeft.
Ze hebben ons daarom sterk geadviseerd om verdere behandeling te stoppen.
Wij denken ook dat dit het beste is voor Emanuelle.

Jullie zullen begrijpen dat dit voor ons verschrikkelijk moeilijk was om te horen en verschrikkelijk moeilijk is om mee om te gaan.
We hopen dat we nog mooie dagen, misschien weken met haar mogen hebben.

God is met ons.

Lfs,
Hanneke

Reageer