Ook een eigen babysite? kijkonzebaby.nl
EMANUELLE

dagboek

7 december 2010 -

Dit bedoel ik nou met die wirwar van gevoelens:
Het ene moment zit ik in de kamer nog ergens om te lachen en het volgende moment sta ik in de keuken te huilen.
Twee uitersten wisselen elkaar af.
En waar huil ik om? Om iets wat ik eerder gevoeld heb.
Ik zag het fotootje van de sleutelhanger van chris(hadden de zusters gemaakt voor vaderdag in het wkz, zo leuk). Een foto van Emanuelle ’s nachts in haar ziekenhuisbedje. Plotseling komt dat gevoel weer bij me naar boven: het gevoel van je kind achterlaten. Afscheid nemen en dan weggaan, wegrijden, steeds verder bij haar vandaan tot dat je thuis bent. Thuis zonder kind. Dat is zo’n ellendig gevoel! Het gaat zo dwars tegen heel je wezen in! Je wilt het zó niet, en toch kan het niet anders.
We probeerden er toen dan maar niet te veel bij na te denken. En gelukkig lukte dat vaak wel. Maar nu, nu komt dat gevoel weer boven en voel ik dat verdriet van wat ik toen weg probeerde te stoppen, en huil ik om m’n meisje..

Reageer  

5 december 2010 -

Nog eenmaal zal Hij komen
als richter van het heelal
Die dan het hoofd der vromen
voor eeuwig kronen zal!
Nog is die dag verborgen
wacht hem gelovig af
terwijl de grote morgen
reeds schemert boven 't graf!


Vanmorgen zongen we dit gezang in de kerk.
Heb em altijd al mooi gevonden maar eigenlijk nog nooit zo mooi als ik em vandaag vind.
Voor het eerst hoor ik eigenlijk de woorden van de 3e regel en bedenk me met een glimlach dat er op het hoofdje van ons meisje al een kroontje staat!
En tijdens het zingen van de laatste regel zie ik het in gedachten voor me: Chris en ik, in de schemer, bij Emanuelle d'r plekje, de zon zien opkomend..

Laat die grote morgen maar beginnen!!

Reageer   Reacties bekijkenReacties verbergen   Er is nu 1 reactie.

2 december 2010 -

Oh wat zit het toch ingewikkeld allemaal in elkaar bij mij van binnen..
Ik probeer er uit te komen wat ik allemaal voel. "Dit gevoel is niet te beschrijven" hoor je vaak in dit soort situatie. Maar -eigenwijs als ik dan ben- denk ik: waarom niet??? Ik kan toch wel zeggen wat ik voel? Hoe moeilijk moet dat zijn?
Toch best heel moeilijk merk ik.
Als iemand vraagt hoe het gaat weet ik eigenlijk gewoon niet wat ik moet zeggen. Hoe vat je al deze wirwar van gevoelens samen in één of een paar korte zinnetjes?
Ik voel me verdrietig, voel me soms ook opgelucht. Opgelucht dat het lijden van Emanuelle voorbij is. Van de week realiseerde ik me dat pas dat ik dat tijdens Emanuelle's leven zoveel mogelijk heb proberen weg te drukken, diep weg, diep naar binnen toe. Het gevoel dat je kind lijdt kan je gewoon niet hebben. Daarom vond ik het altijd heel vervelend als iemand (een arts ofzo) zei: "tjonge, ze moet wel hard werken he?" (En reken maar dat dat vaak gezegd is!). Ik wou dat niet horen, ik kón het gewoon niet horen. En nu durf ik heel voorzichtig dat diepweggestopte gevoel pas te erkennen.
En dan voel ik -vooral 's nachts- spanning in mijn lijf. De schrik van het telefoontje (en de angst daarvoor) zit er nog flink in. Het lijkt wel of ik de hartslag van Emanuelle heb overgenomen(qua tempo). En wat begrijp ik nu goed dat ze zo graag gewiebeld wou worden(dan voel je die onrust niet zo)!
En dan heb ik gelukkig ook vaak(vooral als ik met andere mensen praat)een 'rustig' gevoel over me. Op dat moment neemt mn verstand het voortouw. Dan kan ik oprecht zeggen dat ik het zo fijn vind voor Emanuelle dat ze het nu zo goed heeft. En dan voel ik me daar ook goed onder. Dan kan ik denken: ik zie dr vast snel weer en dan voor eeuwig en altijd! Dan voel ik me zo door God gedragen!
Maar dat gevoel kan zo weer omslaan in een verschrikkelijk gemis. Als ik dan een foto bekijk en zie dr lieve oogjes of die lekkere rolletjes van dr armen, dan wil ik zóó graag weer bij haar zijn.
Als ik die foto's zie waar ze op mn borst ligt dan voel ik zo lijfelijk die intense liefde en beschermingsdrang die ik voor haar had. En dan begrijp ik gewoon niet dat haar leventje zo plotseling gestopt is, dat ze gewoon in één keer niet meer ging ademhalen en dat haar oogjes dichtbleven en haar borstkastje stil. Dat is gewoon niet te bevatten! Verstandelijk kan ik het wel beredeneren maar gevoelsmatig kan ik er gewoon niet bij. Zo verschrikkelijk aangrijpend..

Een kleine greep uit al die verschillende gevoelens die ik vaak ook nog eens tegelijk voel..

Ik analyseer het en beschrijf ze voor mezelf om een beetje orde te in die grote hoop te krijgen.

Misschien moet ik het voorlopig toch maar even houden bij: het is niet te beschrijven!

Reageer   Reacties bekijkenReacties verbergen   Er zijn nu 2 reacties.

30 november 2010 -

Gisteren met Ralph naar het consultatiebureau geweest. Oh nee, peuterbureau is het nu. Ik herinner me, toen me werd gezegd dat Ralph in het vervolg naar het peuterbureau moet ipv consultatiebureau, dat ik bij me zelf dacht: "Gelukkig vind ik die overgang helemaal niet erg want straks ga ik lekker weer met onze baby naar het consultatiebureau!". Ik was toen dus zwanger van Emanuelle.
Hè, weer zo'n confronterend iets. Waarom komt dit nou weer naar boven?
Proberen maar om hier niet langer over na te denken...

En zo komt er steeds wat naar boven, minder fijne maar ook juist fijne dingen: Toen Ralph zich vanavond 'liet' kussen (meestal drukt hij je direct weg) voelde ik heel even de wangen van Emanuelle. Die heerlijke lieve zachte spekwangetjes! Ik voelde mijn lippen dezelfde kusbeweginkjes maken op Ralph's wang, als ik zo vaak bij haar deed. Ze liet zich altijd zo heerlijk kussen! Ik kon daar maar geen genoeg van krijgen...
En nu vanavond ook niet, maar Ralph vond het al snel genoeg en stond weer op om eens lekker op bed te gaan springen! Weg moment.
Even was mijn meisje weer heel dichtbij. Eventjes. Eventjes dat heerlijke gevoel...
Maar al snel ook die schrijnende pijn van verlangen naar iets wat er niet meer is.
Gelukkig was het toen ook Ralph die voor afleiding zorgde, door boven op mn buik te ploffen!

Toen ik Ralph gisteren aan het verschonen was had hij zijn 'tu-ta' (ambulance) in zijn handen. Hij was er wat mee aan het spelen maar op een gegeven moment keek hij me aan en vroeg: "usje tuta?". Ook nu antwoorde ik hem(zoals ik dat steeds zeg): "nee lieverd, zusje is niet meer in de tuta, zusje is nu bij de Here Jezus, boven!" En tot mijn verrassing kwam er een glimlach op zijn gezicht en zei hij "jaa!".
Oh wat vond ik dat fijn! Had 't steeds zo jammer gevonden dat ik hem nog niet kon uitleggen dat zijn zusje het nu zo goed heeft, omdat hij nog te jong is om te begrijpen wat de Hemel en wie de Here Jezus is.
Maar wat fijn dat hij nu toch iets liet zien van dat hij begreep dat het goed is waar zusje nu is!
Toen ik dit vertelde aan de arts van het peuterbureau en zei dat ik het eigenlijk niet snap dat hij zo'n reactie gaf, zei zij dat hij misschien nog niet wist wat de Hemel inhield, maar dat hij wel aan onze manier van praten daarover aanvoelt dat het zo goed is met zusje.
Ja, zo had ik het nog niet bekeken. En inderdaad, dat is natuurlijk wel iets wat kinderen snel aanvoelen.
Ben blij met dit inzicht want hierdoor vind ik het ook minder erg dat Ralph het allemaal nog niet precies begijpt. Als hij inderdaad maar voelt dat het goed is! Het begrip komt dan vanzelf wel!

Reageer  

26 november 2010 -

Hee lieve schat,
Even zin om even tegen jou aan te kletsen, om je even dichtbij te halen want wat mis ik je zo op dit moment..
Ben vanmiddag trouwjurken wezen kijken met Liesbeth en ik vond het heel erg leuk om mee te gaan. Maar nu ik weer thuis ben en Ralph op zn bedje ligt, valt het gemis als een blok op me neer.
Ik denk dat het komt omdat ik er even helemaal uit ben geweest. Niet thuis bij je foto's, niet bij je spulletjes, niet bij jou. Alsof ik met een sneeuwschuiver het gemis van de afgelopen uren voor me uit heb geschoven en ik nu tegen die muur van opgeschoven sneeuw aan loop..
Ik kijk naar je foto's en zie je lieve kleine lijfje. Mijn lieve kleine baby, waar ben je nou?
Waarom heb ik je niet gewoon in mn armen zoals alle andere moeders hun baby bij zich hebben?
Mijn baby is in de Hemel, mijn baby heeft het goed, mijn baby is in de Hemel, .. Met deze woorden probeer ik mezelf te troosten...Ik probeer het tot me door te laten dringen door het steeds weer te herhalen: mijn baby is in de Hemel, ...

Dingen van de afgelopen dagen komen voorbij: een voorbijlopende moeder met kind waarvan ik weet dat het ook rond mei geboren is, een gesprekje waarin verteld wordt dat er iemand uitgerekend is, mensen die maar praten over koetjes en kalfjes en geen woord zeggen over Emanuelle of zelfs snel over haar heen praten...
Dingen waar ik misschien op dát moment (ogenschijnlijk) goed mee om kon gaan, maar nu flitst het steeds door me hoofd als een stuiterende bal die van de ene muur tegen de andere muur aan kaatst.
Boosheid bekruipt me. Boosheid tegen alles en iedereen die me het gevoel geven alsof Emanuelle en ons verdriet om haar niet(meer) bestaan!!
Ach, ik weet(of moet ik zeggen:hoop)dat het onmacht is; men weet vaak niet goed hoe hier mee om te gaan. En misschien komt het ook wel doordat ik niet snel mn emoties laat gaan en het daardoor lijkt alsof het heel goed gaat en ik alles wel aan kan...
Maar iedereen snapt toch wel dat dit niet zo is???
Een lotgenoot schreef ergens: ik wou dat ik kon rouwen als een jood: met gescheurde kleren en as over mijn hoofd de buitenwereld tegemoet zodat iedereen aan me kan zién dat ik verdriet heb omdat ik jou zo verschrikkelijk mis!!
Ik snap hélemaal wat hij bedoelt.

Wat deed het me goed toen ik op een onverwacht moment mijn tante liefdevol naar een foto van Emanuelle zag kijken die ze net stilletjes uit haar tas had gehaald en ze me s avonds smst: ik mis die lieve schat nog elke dag!


Gedeelde smart is halve smart...

Reageer  

25 november 2010 -

Twee weken terug zijn we naar een bedrijf geweest die grafmonumenten maken. We hadden eindelijk een bedrijf gevonden waar we van hoopten dat ze ons idee ook konden maken. We willen iets met een kroon, een rose kroon. Een kroon omdat ze nu prinses (kind van De Koning) in het Hemels Koninkrijk is!
Maar een kroon maken is nog niet zo makkelijk want er bestaat geen rose steensoort dus zou het van glas moeten want dat kan je elke kleur laten coaten. Maar we willen het liefst een driedimensionale kroon en glas is niet een bonk waar je wat uit kan hakken maar een plaat(glasplaat). Probleem dus...
Maar..na lang puzzelen en hardop denken met elkaar en met een hele fijne meedenkende meneer erbij zijn we er toch uitgekomen! Maandag gaan we naar het malletje van de kroon kijken. We denken dat het heel mooi zal zijn!
Eén nadeel: omdat alles maatwerk is is het pas begin maart klaar. Maarja, dan is het wel helemaal naar onze zin.

Omdat we dus de hele winter nog zonder 'monument' moeten doen hebben we gisteren een heel mooi groot wit hart op een standaard gekocht bij de intratuin. Vanmorgen was ik even lekker in mn eentje op pad(ralph was naar school) om nog wat rose bloemetjes ed. voor op het hart te kopen. Oh wat vind ik het nog heerlijk om 'voor haar' spulletjes te kopen! Een doosje om dr clipjes en sokjes in op te bergen, kralen voor mijn 'Emanuelle-armbandje', een fotomapje, bloemen... maar op een gegeven moment houdt het natuurlijk wel een beetje op.
Heerlijk om dus nu weer even iets te hebben om even lekker voor naar te kijken. Heerlijk om zo op deze manier toch nog met haar bezig te kunnen zijn...

Reageer  

vorige 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 volgende