dagboek
"De donkere dagen voor kerst" dat is de tijd waar we nu in zitten. De huizen zijn versiert en als je 's avonds naar buiten gaat zie je haast in elke tuin wel lichtjes branden. Dit jaar heeft het een extra mooi effect omdat het op de witte sneeuw schijnt.
Ik denk aan hoe de kaarsen van de week zo prachtig in de schemer brandden op het plekje van Emanuelle(begraafplaats), waar het normaal zo donker is.
En bij elk sterretje, kaarsje of lichtje wat ik zie moet ik denken aan de woorden die de dominee zei afgelopen zondag: "Hoe donkerder het om je heen is, hoe beter je het licht ziet".
Daarom wordt kerst gevierd in de winter, als de nachten lang zijn en de dagen kort. In die donkerheid zie je het licht 't beste. Kerst is het feest van het licht, van Hét Licht.
En wat snap ik dat beeld van 'Licht in het donker' nu beter dan ooit! Nog nooit heeft Het Licht zó helder gestraald voor ons. Juist doordat we zo in het donker zitten.
Iemand schreef ons: door Emanuelle hebben jullie de gebrokenheid van dit leven gezien, maar ook een stukje Hemel.
Het is waar: dat van die gebrokenheid is wel duidelijk, maar dat stukje Hemel, ja dat hebben we ook ervaren! In onze donkere 'nacht' van terleurstelling, zorg en verdriet scheen er een ster. Een héle heldere ster waar een bundel van licht vanaf kwam die precies op ons scheen. En in die lichtbundel is Emanuelle ook omhoog gegaan, naar de Hemel, naar God.(Ergens las ik over een moeder altijd tegen haar kind zei: "Sterren zijn gaatjes in de hemel. Door die gaatjes kun je zien dat het daar altijd licht is.")
En die lichtbundel vanuit die ster schijnt nog steeds op ons. In deze pikdonkere nacht een heldere bundel van puur Hemels Licht!
Immanuel -> Emanuelle -> God met ons
Reageer Reacties bekijkenReacties verbergen Er is nu 1 reactie.
Altijd al één van mijn favoriete kerstliedjes geweest: maria's wiegelied.
Op school tijdens een kerstviering gebruikte ik dit lied vaak omdat ik het zo mooi vond.
Maar nu krijgt ie een hele andere dimensie nu ik em weer hoor! Want behalve de woordjes 'zoon' en 'doornenkroon' lijkt dit lied voor ons gemaakt te zijn.
Samen met Maria voel ik weer de liefde die ik had voor ons kindje maar daarbij ook die onbestendige angst voor wat er nog gebeuren gaat. Samen met Maria voel ik die enorme drang om m'n kindje te beschermen tegen alles wat nog moest gaan gebeuren.
Bijzonder dat háár kind de mijne heeft gered...
Nu we bezig zijn met filmpjes uit te zoeken voor op de site te plaatsen zien we weer wat voor ontzettend lief bekkie je toch had! Niet dat we dat vergeten waren, maar als we die bewegende beelden weer van je zien dan kan je alleen maar denken: lief lief lief líéf schatje van ons, lekker lief meisje!! Wat ben je toch lief!! Met die mooie lieve oogjes die ons zo konden aankijken. Wat had je het moeilijk meisje, ook dat zien we nu beter dan toen. Zulk ademen..
Wat zul je nu toch genieten! Maar wat hadden we je nog graag hier gehad schat. Je lekkere lijfje weer even kunnen vasthouden, je lieve wangen kussen en naar je mooie ogen kunnen kijken en lekker tegen je aankletsen en jij met je lieve geluidjes terugkletsen...
We missen je lieve lieve lieve schat!!!!!
Gisteren weer thuisgekomen van Leiden. We hadden nog hotelbonnen liggen die alleen 2010 nog geldig waren, dus zonde om te laten liggen. En dat gaf ons een zetje om toch even een nachtje weg te gaan. En dat zetje hadden we wel nodig want we zagen er wel een beetje tegen op: steeds al zonder Emanuelle(nu al 11weken)en nu dan ook zonder Ralph; hoe kaal en leeg moet dat voelen??
Gelukkig ging het best goed en waren we in staat om ook te kunnen genieten. We hadden een gezellige hotelkamer en hebben ons vooral gefocust op 'parfum'. Ja ook daar hadden we beiden nog bonnen van liggen en hadden we nu even mooi de rust om een lekkere geur uit te zoeken. We hebben verschrikkelijk ons best gedaan om de geur 'RALPH' by Ralph Lauren lekker te vinden en dat is aan de herenkant gelukt! De damesgeur vonden we écht niet lekker, dus helaas moest ik het met een ander geurtje genoegen nemen. Maar was er een geur geweest met de naam 'Emanuelle' dan had ik em zéker genomen!
Naar kleren hebben we amper gekeken. Veel liever gingen we op zoek naar een mooi klein fotomapje voor in m'n tas maar geen een was er mooi genoeg.
Wel nog een bedeltje van de letter E gevonden voor m'n armbandje.
Zo was ons meisje ook op deze manier in Leiden bij ons.
Bij thuiskomst was het heerlijk om ál ons gemis op Ralph te kunnen projecteren en hem helemaal plat te knuffelen. Gelukkig had hij ons ook gemist en deed hij best enthousiast mee!
Wat kan je toch veel van je kinderen houden...
Dit gedichtje wat iemand ons gestuurd had las ik vandaag weer:
Je leven niet doodgelopen
Je schrijft nog steeds geschiedenis
in ons leven, in ons hart, in onze herinnering
Je blijft één van ons
voor altijd
Nooit gedacht dat rouwen zó zou gaan...
Iedereen denkt wel eens na over hoe het zal zijn als iemand waarvan je heel veel houdt zou komen te overlijden. Je probeert je daar dan een voorstelling van te maken, éven maar, en dan druk je die nare gedachten héél snel weer weg, want alleen de gedachte daaraan geeft je al zo’n afschuwelijk gevoel!
Maar tijdens zo'n kort moment dacht ik dan altijd: Oh ik denk dat ik dan nooit meer op hou met huilen! Dan ga ik dood van verdriet! Ik zal dan nooit meer kunnen lachen en over alles komt een hele donkere schaduw. Niets zal ooit weer hetzelfde zijn!
En nu ervaar ik dat het heel anders gaat dan dat ik toen dacht. Tenminste bij mij dan, en bij mij op dit moment. Misschien verandert het nog, maar nu werkt het bij mij zo:
Het is alsof je gevoel uit meerdere lagen bestaat: Een dikke stevige onderlaag, diep van binnen, en een laag die aan de oppervlakte ligt. En die oppervlaktelaag is de ene keer wat dikker zodat je die onderlaag niet of niet zo goed voelt, maar de andere keer weer wat dunner of zelfs bijna helemaal weg. In die onderliggende laag ligt mijn verdriet. Stabiel, stevig en altijd aanwezig. De bovenlaag is daar in tegen wisselend van structuur en erg beinvloedbaar door de situatie. Als ik erg wordt afgeleid dan is die bovenlaag vrolijk en opgewekt. Soms ook zó dik dat ik even helemaal niets van die onderlaag voel. Soms zitten er gaten in zodat het gevoel van de onderlaag er doorheen steekt. Maar vaak ook heel dun of weg zodat het verdriet van de onderlaag heel voelbaar is.
Dit maakt dat ik altijd diep van binnen het verdriet voel om het gemis van ons lieve meisje. Het zit altijd diep, maar dus ook vaak aan de oppervlakte. Dan is die bovenste laag heel dunnetjes en ligt dus die diepere laag aan de oppervlakte! Maar het is ook zo dat ik me aan de oppervlakte wél goed kan voelen. Blijkbaar is op zo’n moment die oppervlakte-laag behoorlijk dik. Dan ben ik in staat om gewoon gezellig te kletsen, te lachen en zelfs lol kan maken. En dat is iets wat ik nooit had gedacht te kunnen als je tegelijkertijd ook zo’n groot verdriet in je hebt.
Wel is het vaak zo dat hoe langer die oppervlakte-laag dik is geweest, hoe dunner hij dan plotseling is bij thuiskomst of bij rust. Alsof bij binnenkomst het verdriet als een mist over me heen valt.
En dat is heftig, maar ik ga t niet uit de weg, want dat brengt me weer heel dicht bij Emanuelle. En dat is wat ik graag wil, haar dicht bij me houden ook al geeft dat veel verdriet..
En Emanuelle brengt me uiteindelijk weer dicht bij God.
Hij is bij me en helpt me in die dichte mist...
vorige 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 volgende