dagboek
Het nieuwe jaar is begonnen. Het valt ons zwaar.
We missen je zo lieve schat!
De tranen zitten hoger dan anders.
Het voelt zo leeg, zo kaal.
Opnieuw is er zo'n gevoel van: het leven gaat weer door. Na de vakantie- en feestdagen begint iedereen weer aan z'n dagelijks ritme.
Ook Chris probeert weer wat langer te gaan werken al valt hem dat ook heel zwaar. Maar wat moet je? We moeten door, we hebben geen keus.
Het liefst zou je met alles willen stoppen, want hoe kunnen we nou gewoon de draad weer oppakken waar we em bij de geboorte van Emanuelle hadden laten vallen? Alsof er niks gebeurd is?!
Ons (gevoels)leven is sinds Emanuelle zó veranderd en dan is het haast onmogelijk om weer de gewone dingen te doen die we voor Emanuelle ook deden. Het past niet meer!
Iemand vroeg ons: hoe komen jullie de dagen door?
Tja, hoe doen we het? Soms vraag ik het mezelf ook af. Ik duik veel achter de computer en graaf me diep in de virtuele wereld(lees:website) van Emanuelle. 't Is een fictieve wereld, maar het is het enige wat we nog hebben. Hier ben ik dicht bij d'r, hier kan ik al m'n gevoel kwijt.
En de momenten dat we niet achter de computer zitten is gelukkig Ralph daar. Hij leidt ons af en laat ons lachen en genieten.
We gaan boodschappen doen en halen Ralph van school. We drinken koffie en eten taart als er iemand jarig is. We 'functioneren'. Zo lijkt het althans.
Maar álles doen we met Emanuelle in ons hoofd. Ze staat op ons netvlies gebrand. Continu. Non-stop.
En ondertussen tikken de minuten en uren door en gaat de dag voorbij. Weer een dag overleefd.
Terwijl de kerst redelijk goed door waren gekomen was oud&nieuw erg moeilijk. Meestal lukt het me wel om 'nuchter' tegen bijzondere dagen aan te kijken, maar nu echt niet.
Ondanks dat we natuurlijk al een tijdje deze dagen aan zagen komen overviel het (extra) verdriet me op oudjaarsdag. Het afscheid van dit bijzondere jaar. Het afsluiten van het jaar van ons meisje.
'Weer een afscheid' schreef iemand ons. En ja zo voelde het: wéér een afscheid.
En dan die discrepantie tussen ons verdriet en de vrolijkheid van de mensen om ons heen. "Gelukkig nieuwjaar!" klinkt het van alle kanten. Zonder blikken of blozen wordt het ons door de meeste mensen toegewenst. Soms, als we het treffen, is de handdruk of de blik een seconde langer dan normaal. Met die seconde van blijk van medeleven zijn we dan al blij.
Een paar keer horen we: "Op een beter nieuwjaar voor jullie". Goed bedoelde woorden. En ik waardeer écht de goede bedoeling die erachter zit, maar tegelijkertijd denk ik ook: Een beter jaar?? Het kan alleen maar slechter! Dit jaar hadden we Emanuelle nog, het komende jaar zal ze er alleen maar niet zijn.
Een jaar is geen doos die je op oudjaarsdag dicht doet en je daarmee alles van dat jaar achter je laat. Het verdriet nemen we mee het nieuwe jaar in en wat er ook mag gaan gebeuren in 2011, niéts zal ons verdriet van het gemis om ons meisje kunnen overstemmen...
We zongen het weer met kerst: God zal met ons zijn, God van Immanuel...
O God help ons, draag ons, troost ons.
Tja, morgen de laatste dag van het jaar 2010. Vorig jaar rond deze tijd was ik 19weken in blijde verwachting. En voelde ik Emanuelle al volop trappelen in m'n buik... Knalden we het nieuwe jaar in, niet wetende wat ons in het nieuwe jaar allemaal te wachten stond.
......
2010, wát een jaar...
Een jaar met heel veel zorgen en verdriet, maar voornamelijk een jaar met een hééél bijzonder meisje. Een meisje die we nóóit zullen vergeten en altijd in ons hart bij ons zullen dragen.
In het ziekenhuis schreef ik eens in haar dagboekje:
Nooit zal ik vergeten hoe zacht je lieve huidje was
en hoe helder je mooie grote oogjes..
Nooit zal ik vergeten hoe lang je gekrulde wimpertjes waren
en hoe lekker je heerlijke vetkussentjes...
Nooit vergeet ik hoe speciaal je lieve mooie mondje was,
hoe warm je kleine lijfje altijd voelde...
Nooit zal ik vergeten dat je zulke mooie vingertjes en teentjes had
en van die lieve kleine fijne oortjes...
Nooit...
Ook het jaar waarin onze schat geleefd heeft zullen we ook nooit vergeten. Voor altijd zal het jaar 2010 heel bijzonder voor ons blijven. Vanwege dat hele bijzondere meisje die ons zó diep in ons hart geraakt heeft.
2010: het jaar van onze Emanuelle
Gisteravond is Thomas overleden. Thomas, een jongen van 11 jaar overleden aan de gevolgen van kanker. Wat was ook dat een dapper en bijzonder jongetje! En wat een verdriet nu hij er niet meer is!
De afgelopen tijd hebben we - net als de rest van het dorp- erg meegeleefd met dit gezin.
De vader van Thomas hield ook een blog bij en zo konden we met deze mensen meelezen en meeleven.
Er was zoveel herkenbaar wat deze mensen mee maakten: het bericht van 'niet verder behandelen', het afscheid van het ziekenhuis met alle mensen waar je zoveel mee hebt gedeeld(de zorg van je kind: hoe intiem is het om dát te delen..!!), zien dat het slechter gaat, beslissen over morfine, nadenken over dingen als begraafplaats, nog genieten en trots zijn op je kind, beseffen dat je het liefste wat je hebt gaat kwijtraken, je kind zien lijden, beetje voor beetje je kind gaan loslaten, die laatste fase van geen contact meer hebben, het dubbele van 'weten dat het voor je kind beter is om te gaan' en het 'niet willen loslaten', en dan het onvermijdelijke: het overlijden. Je kind zien liggen en aanraken terwijl hij/zij er niet meer is. Dat is zoiets ongrijpbaars, zo niet te bevatten, zo ontzettend ingrijpend! Gelukkig zijn zowel Thomas als Emanuelle heel rustig gestorven en was het moment zelf heel rustig en vredig maar 'de dood' opzich is zoiets overweldigend, ingrijpends groots! (Ik kan er de juiste woorden haast niet voor vinden, alles klinkt te zwak.) En ik denk dat dat niet op de laatste plaats komt doordat je beseft dat je kind ook zo'n geweldig groot iets op dat moment heeft meegemaakt: God's engelen kwamen naar hen toe, en ze werden de Hemel in gedragen!! En daar wachtte een geweldig groots welkom door de grote menigte van hemelbewoners en door God zelf!
Ook Emanuelle heeft gisteravond in die menigte Thomas toegejuigd toen hij thuiskwam. Onvoorstelbaar mooi en indrukwekkend idee toch?
Toen we een poosje terug even contact hadden met de ouders van Thomas zeiden we oa tegen ze: we zouden haast aan Thomas willen vragen of hij straks Emanuelle een hele dikke knuffel van ons wil geven! Gek idee hoor, dat zij daar nu allebei zijn. Samen met zoveel anderen(opa Roel!), met God!
Als je in de roman 'Deadline' over de hemel leest dan krijg je nóg meer zin om daar ook te zijn!
2010 bijna voorbij:
weer een jaar dichterbij!
Reageer Reacties bekijkenReacties verbergen Er is nu 1 reactie.
Maar ooit komt er een dag
dat een antwoord zal klinken
De hemel gaat open en licht zal er blinken
En Jezus komt terug
en heeft jou aan zijn hand....
Op die dag is er blijdschap
ben jij weer gezond
en draaien we samen met de wind in het rond.
Dit kreeg ik vandaag opgestuurd. Mooi lied!
En wat heb ik zin in die dag...!!! Echt onvoorstelbaar dat ik dan mn meisje weer zie!! Hoe heerlijk zal dat zijn!!!
Een paar dagen geleden telde iemand hardop uit hoeveel kinderen de familie bestond ivm de nieuwjaarsborrel. “...die heeft er twee, die heeft er vier, Hanneke heeft er één..” klinkt er door de kamer. Hanneke heeft er één... Ja het is zo, op de borrel zal alleen Ralph erbij zijn, Emanuelle niet. Één dus.
Op het moment dat het gezegd is klinkt het me logisch in de oren, maar wat dreunen deze woorden na!! “Hanneke heeft er één”. “ “Hanneke heeft er één”. “Neeee, ik heb er twee!!!” wil ik nu alsnog terug schreeuwen.
Tuurlijk kan ik niet verwachten dat mensen op zulke momenten zullen zeggen: “Hanneke heeft er twee maar helaas zal er maar één bij kunnen zijn” dat snap ik ook wel. Ik moet zelf ook vaak even goed denken over hoe ik Emanuelle in alles er bij kan blijven betrekken.
Want dát willen we zo graag; dat Emanuelle er op een speciale manier bíj blijft. Dat ze niet vergeten of verzwegen wordt.
Ik weet dat er veel mensen zijn die denken dat het soms beter is om op sommige momenten maar even niet Emanuelle d’r naam te noemen omdat dat dan misschien zo pijnlijk voor ons is. Ik heb dit eerder ook wel gedacht bij anderen die iemand verloren hadden. Maar dat is echt niet zo! Bij ons tenminste niet! Voor ons is het pas pijnlijk als Emanuelle niet meer genoemd wordt! Wij vinden het juist super fijn als Emanuelle niet vergeten wordt! Wij zijn trots op ons meisje, ons hart zit vol van haar en dus willen we wel elk moment van de dag en alle dagen van het jaar over haar praten en aan haar denken!
Schrijnende verhalen horen we van andere ouders die hun kindje verloren: een moeder kreeg een armband met daaraan voor elk kind een mooie bedel. Helaas kreeg ze 3 bedels ipv 4. Het overleden kindje was niet meegeteld.
Een andere moeder las het gedicht voor die ze kreeg van sinterklaas waarin hij benoemde dat ze moeder was van twee jongens maar nu ze in verwachting was van haar ‘derde’ kindje, ze misschien wel moeder van een meisje zou worden! Ook hier werd haar overleden dochtertje vergeten...
Oh wat is dat hard. Gelukkig is mij zoiets ergs nog niet gebeurd, maar als ik de andere moeders moet geloven ga ook ik dit helaas absoluut nog wel meemaken.
Tja, de wereld gaat door terwijl die van ons nog steeds zo stil staat...
vorige 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 volgende