Ook een eigen babysite? kijkonzebaby.nl
EMANUELLE

dagboek

27 januari 2011 - van liesbeth

Reageer   Reacties bekijkenReacties verbergen   Er is nu 1 reactie.

25 januari 2011 - De prijs...

Wanneer je kind sterft word je getroffen door levenslang verdriet, dat is de prijs die je betaalt voor de liefde voor je kind. Die liefde blijft bestaan over de dood heen.

Dit las ik op de site van de vereniging van ouders met een overleden kind.

Het verdriet wat we nu voelen (en wat steeds erger lijkt te worden), is dus de prijs die we betalen voor de liefde die we hadden (en hebben) voor Emanuelle.
Het doet me denken aan wat de kinderarts van Emanuelle zei tijdens het nagesprek wat we in december in het ziekenhuis hebben gehad. Hij vertelde: "Toen Emanuelle geboren was, was ik benieuwd welke ouders er bij haar hoorde en heb ik -voordat we kennis maakte - jullie even geobserveerd. Jullie waren Emanuelle aan het wassen. En wat me zo opviel was dat jullie zó enorm liefdevol waren naar haar toe. Jullie gingen helemaal voor haar, terwijl jullie alle reden hadden om wat meer afstand te houden. Er waren immers zorgen genoeg over de vraag of ze wel zou blijven leven. We zien vaak dat mensen uit een soort zelfbescherming zich dan wat gereserveerder opstellen. Bij jullie heb ik dat nooit gezien, nee juist het tegenovergestelde! En tot op het eind toe, heb ik dit beeld wat ik had van jullie, nooit hoeven bijstellen. Ik respecteer dat echt in jullie, want je hebt het jezelf daarmee niet makkelijk gemaakt. En dat doe je nog steeds niet als ik hoor over(en kijk op) de website die jullie hebben gemaakt.”

Ja ik herken wel wat de arts zei over afstand houden, want tijdens de zwangerschap had ik ook die houding van dat ik het mezelf niet moeilijk wou maken: ik wou de babykamer niet inrichten en ik kocht nog geen kleertjes, want straks moest ik het misschien wel allemaal weer gaan opruimen en hoe moeilijk moest dat dan wel niet zijn!
Maar vanaf het moment dat ze geboren was hebben we ons geen seconde, ingehouden om van ons meisje te houden! Ach, een ieder die dit mooie lieve dappere meisje zou zien, zou precies hetzelfde doen!!
Juist omdát we wisten dat we haar zouden verliezen, hebben we heel bewust en heel intens van haar gehouden. En hebben we geprobeerd om haar al onze liefde wat in ons was te laten voelen. En hebben we alle liefde die zij uitstraalde in ons opgezogen.

En ja, daar betalen we dan nu de prijs voor: levenslang verdriet. Intens gemis. Ik kan er helaas niks anders van maken. We hebben het moeilijk, we zijn in gedachte zó ontzettend met haar bezig! Het is echt letterlijk de laatste gedachte voor dat we gaan slapen en de eerste gedachte als we wakker worden: ons meisje is er niet meer. En de hele dag komt alles wat we hebben meegemaakt het afgelopen jaar voorbij. Blijkbaar is er nog héél veel te verwerken. Juist(of misschien wel 'ómdat' ) nu iedereen weer zo verder gaat met leven en dat ook weer van ons verwachten, gaat het ons zo moeilijk af. Net als je denkt dat het ietsje beter gaat zak je zomaar weer weg in een donker dal.

Maar hoe ontzettend moeilijk het nu ook is,
ik wil dit stukje afsluiten met:

ze was het waard!!

Reageer  

24 januari 2011 - Van Papa

Lieve Emanuelle,
De dagen gaan voorbij en steeds zak ik verder weg in mijn verdriet. Soms weet ik gewoon niet meer hoe ik verder moet. Ik ga naar mijn werk omdat het moet maar het liefst stop ik ermee. Het enige waar ik nog aan denk is de tijd toen jij in het WKZ lag. De hele dag door flitsen er allerlei beelden door mij hoofd over jou in het ziekenhuis.
Vooral de eerste weken toen het zo goed ging dat was een mooie tijd. Als ik de videobeelden van die tijd terug zie, dan geniet ik, maar aan de andere kant wordt ik erg verdrietig omdat ik je wil vasthouden maar dat niet meer kan. Ik zou zo graag weer even teruggaan in die tijd om alles weer te beleven.
Af en toe dringt het écht goed tot me door dat je er niet meer bent en dan voel ik me hulpeloos. Als ik je lieve oogjes weer voor me zie en je lieve kleine lijfje, dan mis ik je zo! Ik wil je zo graag weer even voelen, je geurtje weer ruiken, je vasthouden...
Soms als je hoofdje naast die van mij lag, dan kon je me zo lief aankijken met die lieve mooie oogjes van je. En als je me dan zo aankeek, dan voelde ik me zo verbonden met jou; ik zag de herkenning in je ogen.
Lief, lief meisje van me, kon ik nog maar één keertje in je ogen kijken. Wat zou me dat gelukkig maken...

Papa

Reageer  

19 januari 2011 - Voor Emanuelle

Hé liefie!
Toen ik je broer vanavond een hele lange knuffelkus gaf, deed het me aan jou denken. Alsof ik jouw wangetje weer aan het kussen was. Zo lekker uitgebreid, omdat je het zo lekker toe liet (dat in tegenstelling tot je broer!) en omdat ik nooit wist of het de laatste knuffel zou zijn. Dus nam ik het er altijd zo van! Ik genoot ervan lieverd. Oh wat heb ik veel en bewust van je genoten! Wat hou ik van je lieve schat. Echt minstens net zoveel als ik van Ralph hou, en dat is echt héél veel. Ralph heeft geluk, hij krijgt nu jouw portie liefde erbij. Maar jij hebt nog meer geluk: jij krijgt liefde van Degene die liefde heeft uitgevonden. Van Degene die jou zelf gemaakt heeft. Ik kan het me haast niet voorstellen, maar Hij houdt nóg meer van jou dan wij doen.
Is het fijn liefie, daar bij Hem? Daar bij je opa en andere lieve mensen? Ik vraag elke dag aan God of Hij goed voor je wil zorgen en sluit die vraag af met dat ik wel weet dat ik dat niet hoef te vragen. Want ik weet zeker dat Hij héél goed voor je zorgt! Ik vraag het gewoon omdat het fijn voelt. Om gewoon ook met God het even over jou te hebben. En ik dank Hem ook dat je bij Hem mag zijn. En ik vraag Hem of Hij me wil helpen om zonder jou door te gaan. En of Hij ons allemaal snel wil komen halen zodat we voor altijd bij elkaar zijn.

Dus misschien tot morgen liefie!

Lange knuffelkus van mama

Reageer   Reacties bekijkenReacties verbergen   Er is nu 1 reactie.

18 januari 2011 -

Dit lied zongen we in een dienst afgelopen zondag. Ondanks dat het oude woorden zijn is de tekst zó mooi! Zo toepasselijk!
Het eerste couplet geeft weer hoe we ons nu voelen: het vertrouwen wat we op God hebben, dat wat Hij doet goed is. En dat we aan Hem vragen, om ons kracht te geven om het heden te dragen 'met een rustige kalme moed'.

Het 2e vers geeft zo mooi weer dat we er op kunnen vertrouwen, dat als we straks in de hemel komen, dat we dan zullen begrijpen waarom dit alles gebeuren moest.

Het 3e vers gaat voor mij over een jaar terug, toen we te horen kregen dat ons kindje heel veel afwijkingen had en een geringe levensverwachting. En dat ik toen dacht dat het geen zin zou hebben om ons kindje geboren te laten worden(om vervolgens te sterven). En dat we even overwogen hebben om de zwangerschap af te breken, maar dat we dát ook niet konden/durfden. En hoe goed heeft het uitgepakt om niet zelf het lot in handen te nemen, maar God te volgen!! (zie dagboekstukje 12jan.)

Het laatste geweldige couplet: hoe héérlijk is het dat je God zó kan vertrouwen, dat je Hem een hand kan geven, je ogen dicht kan doen en weet dat je veilig aan zult komen, en wel..in het onbekende land(met veel bekenden!)!!

(Tekst lied: zie hieronder)



Wat de toekomst brenge moge, mij geleidt des Heren hand.
Moedig sla ik dus de ogen, naar het onbekende land.
Leer mij volgen zonder vragen: Vader wat Gij doet is goed!
Leer mij slechts het heden dragen met een rustig, kalme moed.

Heer, ik wil uw liefde loven, al begrijpt mijn ziel U niet.
Zalig hij die durft geloven, ook wanneer het oog niet ziet.
Schijnen mij uw wegen duister, zie ik vraag U niet: waarom?
Eenmaal zie ik al uw luister, als ik in de hemel kom!

Laat mij niet mijn lot beslissen: zo ik mocht, ik durfde niet.
Ach, hoe zou ik mij vergissen, als Gij mij de keuze liet!
Wil mij als een kind behandelen, dat alleen de weg niet vindt.
Neem mijn hand in uwe handen en geleid mij als een kind.

Waar de weg mij brengen moge, aan des Vaders trouwe hand,
loop ik met gesloten ogen, naar het onbekende land...

Reageer  

12 januari 2011 - Een jaar terug..

Gister was het precies een jaar terug dat we de 20wk-echo lieten maken.
Ik weet nog goed dat ik daar eigelijk niet erg mee bezig was. Bij Ralph vond ik het heel spannend, maar nu dacht ik: 'Ach bij Ralph was het ook goed, het zal nu ook wel goed zijn.' En omdat ik mezelf betrapte op deze gedachte, verplichtte ik mezelf die dag om ook even bewust te bedenken dat het natuurlijk ook wel níet goed kon zijn. En dat dat dus zou kunnen betekenen dat ik vanaf morgen geen onbezorgde blijde zwangerschap meer zou hebben. Ik had het er zelfs nog over met een collega! Maar toch schoof ik die gedachten snel weer aan de kant en gingen we die avond in een opgewonden nieuwsgierige stemming naar de verloskundigenpraktijk.
....
Die avond kregen we alleen nog maar de schok van de schisis te verwerken. We vonden dat toen al best heel erg. Nu denken we: waar maakten we ons druk om?!
De dagen die volgden waren rampzalig. De ene grote klap na de andere sloeg ons om de oren. We kwamen in een totaal andere wereld terecht en ik weet nog dat het me niet eens meer lukte om me voor te stellen hoe ik me voelde vóór de 20wk-echo.

Het grootste rampscenario wat je maar kan bedenken werd ons voorgeschoteld: we zouden een kindje krijgen die waarschijnlijk wel een poosje zou leven, maar die haar eerste verjaardag niet zou halen. Verschrikkelijk onmenselijk vonden we dat: eerst van een kindje gaan houden en het dan na een poosje weer moeten afstaan. Dat zouden we nóóit kunnen!
En wat had dat voor zin? Ik heb serieus overwogen om het advies van de artsen te volgen en de zwangerschap af te breken.
Maar nog voor dat we een paar dagen later te horen kregen dat ons meisje 'Down' bleek te hebben ipv een ander (ernstiger)syndroom, voelden we al dat we dat niet konden. We konden dit leven niet 'afbreken'.

En nu, achteraf bekeken?
Het grootste rampscenario wat ons toen werd voorgeschoteld is uitgekomen: ons meisje is nog voor haar eerste verjaardag overleden. En ja, we zijn eerst héél veel van haar gaan houden.
Maar wat voel ik daar nu(en tijdens haar leven) de ontzettende grote waarde van!!! De liefde die we voor haar mochten gaan voelen overstijgt het verdriet om het gemis.
Tijdens de zwangerschap woog voor mij het verdriet veel en veel zwaarder dan de waarde van haar leventje. Toen kon ik ook nog niet weten dat we zó'n speciaal meisje zouden krijgen. Een meisje die ons zó veel zou brengen. Een meisje die ons leven zó zou ver-rijken. Een meisje die we echt nóóóóit hadden willen missen!

Vandaag stuurde Iemke ons haar stukje over Emanuelle(zie 'Memories' ). Zeer ontroerend om te lezen dat ook zij dat zo ervaren heeft!
Bedankt iem voor de mooie en lieve dingen die je schrijft. Het verwoordt precies de liefde die je voor haar had, de liefde die we ook zagen als je bij haar was! En 'k weet zeker dat Emanuelle die liefde ook gevoeld heeft!

Reageer   Reacties bekijkenReacties verbergen   Er is nu 1 reactie.

vorige 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 volgende