dagboek

Lief lief meisje van me,
Ik moet je even schrijven want mijn tranen houden niet op.
Och wat mis ik je lieverd...
De afgelopen dagen ging het zo ‘goed’: het zonnetje scheen, ‘k had wat gezellige afspraken en plannetjes, kreeg van de één op de andere dag een baan en had er nog zin in ook!
Maar nu zou ik het liefst in de bank ploffen, mn gezicht tussen de kussen begraven en niet meer opstaan... En dan alleen nog maar denken aan jou. Aan mijn lieve kleine meisje, mijn baby. Steeds zie ik je kleine lijfje, je buikje en borstje voor me, in dat rose rompertje, in dat ziekenhuisbedje. Ik wil je oppakken en tegen m’n gezicht aandrukken en nooit meer loslaten, nooit meer! Je kussen, je laten voelen hoe immens veel in van je hou.. Maar het kan niet meer! En even is er helemaal niks wat troost..
Lieverd ik hou toch zo van je!

Reageer   Reacties bekijkenReacties verbergen   Er zijn nu 2 reacties.

Na het overlijden van Emanuelle luister ik vaak naar muziek. De muziek die ik dan uitzoek gebruik ik om onder de filmpjes te zetten die op de website staan.
Het is allemaal muziek die zo goed past bij Emanuelle en bij ons.
Muziek is voor mij heel belangrijk geworden de laatste tijd en dan vooral christelijke muziek.
Als ik s’ochtends naar mijn werk rij is het eerste wat ik doe een mooie cd opzetten.
Vroeger zette ik de radio aan, maar nu luister ik daar haast niet meer naar.
Het is zo lekker om met de nummers mee te zingen, omdat ik me dan heel dicht bij God voel en tegelijk ook zo dicht bij Emanuelle. En daardoor voel ik me aan de ene kant goed, maar tegelijk ook zo intens verdrietig omdat ik Emanuelle dan zo erg mis.
Het is dan vaak ook zo jammer dat mijn ritje naar mijn werk maar een kwartier duurt want dan moet ik weer stoppen en val ik weer terug in het dagelijkse.
Vaak heb ik gedacht: ik rij door want ik wil niet terugvallen in het dagelijkse, maar de maatschappij dwingt me weer om aan het werk te gaan.
Vorige week heb ik de nieuwe cd van Michael W. Smith - “Wonder” gekocht. Iemke had ons de songtekst gestuurd van het nummer “Welcome Home” dat op deze cd staat. Dit lied gaat over de engelen die Emanuelle verwelkomt hebben op het moment dat ze overleed:

What a lovely sound
angels all around
saying: this is where you belong,
welcome Home!

Als ik naar dat liedje luister dan probeer ik het moment voor me te zien dat de engelen zich om haar heen verzamelen en haar verwelkomen. En dat ze haar dan dragen en haar thuis brengen bij haar Hemelse Vader. Wat moet dat een geweldig moment geweest zijn voor Emanuelle; al die engelen die om haar heen zijn en voor haar zingen.
Als ik dat voor me zie dan maakt me dat zo gelukkig, want hoe geweldig is het om op zo’n manier Thuis te komen? Mooier kan gewoon niet..

Reageer   Reacties bekijkenReacties verbergen   Er zijn nu 2 reacties.

Kinderziekenhuis. We zaten het net te kijken boven, op onze slaapkamer, tijdens het ralph-naar-bed-brengen-ritueel. Een programma op Ned. 1 waar wij met bijzondere betrokkenheid naar kijken. Ook Ralph kijkt er met andere ogen naar dan een gemiddeld kind denk ik. Hij hoeft maar een halve blik te werpen op het scherm en hij ziet al dat het getoonde zich in het ziekenhuis afspeelt. Hij herkent het direct.
En ja, hij brengt het in verband met zijn zusje. Maar ook met de tijd dat ik er heb gelegen(die paar dagen na de bevalling) en hij op bezoek kwam.
En als hij dan een ambulance ziet zegt hij: “zusje in tuta” en dan na een kleine pauze:”weg”. Soms zegt hij er ook nog “boven” achteraan, wat wij dan altijd aanvullen met: “ja, zusje is boven bij de Here Jezus hè?”
Vorige week werd mijn oom in het ziekenhuis opgenomen en dus zouden we op bezoek gaan. Ik wou het Ralph vertellen en dacht na over mijn formulering om te voorkomen dat hij eerst hoop en daarna de teleurstelling zou voelen. “We gaan zo even naar ome Dick lieverd. Ome Dick is in het ziekenhuis” (ipv “we gaan zo naar het ziekenhuis”). Maar helaas, daar was die vraag dan tóch: “Naar zusje?” “Nee liefje, niet naar je zusje. Zusje is bij de Here Jezus..”. Ik merk verder niet aan hem dat hij er last van heeft, dat hij Emanuelle mist ofzo (hoe zou hij dat ook moeten uiten), maar op zo’n moment vind ik het zo ontzettend sund voor hem! Ik zag het in zijn oogjes en hoorde het in zijn vraag: hij had zo graag nog weer even naar zijn zusje gegaan!
En ik, ik moest hem teleurstellen, de lieve schat.

Reageer  

Hé leuk die reacties! Het doet me even terugdenken aan iets wat al weer een beetje bij me was weggezakt! Ja iem, dat was ook zo ja, dat ze toen zeiden dat alleen de ouders het kindje mochten vasthouden. Dat was ik echt al weer helemaal vergeten! Volgens mij was het ook alleen de eerste dagen hè? Daarna heb ik ze er volgens mij ook nooit meer over gehoord. Logisch ook natuurlijk, omdat we dat natuurlijk ook zelf mogen beslissen.
Ja henriek, je kwam toen al heel snel kijken bij Emanuelle. Fijn vond ik dat en bijzonder. In de zwangerschap vonden we het al zo bijzonder dat we allebei 'een downtje' hadden. Wie had dat ooit kunnen bedenken?! Door onze kindjes voelde ik me extra verbonden met je en ik merkte dat ook aan jou toen je Emanuelle zag. "Ik ben altijd direct verliefd op kleine downtjes" zei je toen ook. En dat begrijp ik nu ook helemaal. Ik merk dat ik zelf nu ook met extra interesse en liefde naar een downkindje kan 'gluren' als ik die ergens tegenkom. Die óógjes!! Ze hebben allemaal die zelfde lieve trouwe blik... (Alhoewel er bij Emanuelle ook duidelijk een vleugje HPE doorheen zit)

Nee gelukkig ken je dit verdriet niet. Lief dat je aan ons denkt en fijn dat je voor ons bidt. We weten dat ook vele anderen dit doen. We vinden dat heel bijzonder. Dank jullie wel!!
Chris en ik hadden het er laatst nog over dat we het zo bijzonder vonden dat we met zó'n goed gevoel terug kijken op het leven van Emanuelle. Terwijl er zóveel zorgen waren, zo vaak slecht nieuws, een aantal keer héél slecht nieuws. Maar ondanks dat, was het zó'n mooie tijd!!! Verstandelijk kan je het haast niet beredeneren want wat heeft ons meisje het zwaar gehad! (ik las laatst het dossier van haar door en las weer dat woord dat zo vaak is gevallen: dat Emanuelle aan het 'uitputten' was. Vreselijk, om je kleine meisje te zien 'uitputten'!) En wat hebben wij het daar alleen al door ook zwaar gehad!
En tóch kunnen we echt zeggen dat het vooral een héle mooie tijd was. Hoe kan dat?
Chris zei toen: "er zijn toen zóveel mensen die voor ons hebben gebeden, zóveel! Dát heeft écht geholpen! God heeft ons toen écht gedragen!"
Ja dat moet het wel zijn geweest. Even later schoot me de tekst van dat lied van hieronder weer in gedachte:

juist op die momenten als het echt niet meer gaat,
laat me merken, laat me voelen dat U werkelijk bestaat
dat Uw armen om mij heen zijn en Uw liefde mij omgeeft
dat ik zal zien als ik terugkijk...
dat U mij gedragen heeft

En U hééft het ons laten merken en laten voelen!
Dank dank dank U God!

Reageer   Reacties bekijkenReacties verbergen   Er is nu 1 reactie.

Hè gelukkig weer een paar betere dagen achter de rug. Het weer was wat vrolijker, weekendje naar Zwolle geweest en we hebben wat mensen gesproken die hetzelfde hebben meegemaakt.
Dat zijn zo een aantal factoren die ons er weer even doorheen helpen. Vooral ook die laatste vinden we heel erg fijn. Iemand spreken die weet hoe het voelt om je kind te moeten missen, iemand die in het zelfde schuitje zit als jij. Dat geeft een gevoel van verbondenheid. Even kunnen delen waar je tegen aan loopt, hoe je met allerlei randverschijnselen omgaat.
En hier wil ik trouwens echt niet mee zeggen dat we het contact met niet-lotgenoten niet fijn vinden. Nee, ook hun meeleven en aanhoren doet ons juist heel goed. Het helpt ons op een andere manier.
Maar we merken dat het voor de buitenwereld moeilijk is om er met ons over te praten. Mensen weten niet wat ze moeten zeggen of vragen. En er zijn ook mensen die vinden(of inschatten) dat het nu wel weer eens 'over' moet zijn.
We vinden dat moeilijk. Ons hart is nog zo vol van ons kleine moppie en dat zal altijd zo blijven. Dat weet ik zeker. We willen haar nóóóit verzwijgen, nóóóit!!! Daar is ze ons te dierbaar voor!!

We hebben ons ook aangemeld bij de vereniging voor ouders met een overleden kind. Zij organiseren zo nu en dan een middag of dag voor lotgenoten. We weten niet of het iets is voor ons, maar wie weet, we geven het een kans.
Vorige week kregen we hun magazine binnen. Tjonge, wat zijn er toch veel mensen die een kind hebben verloren! En elk jaar komen er weer 2000(!) gezinnen/ouderstellen bij.
Opvallend ook om te lezen dat heel veel van deze mensen allemaal tegen hetzelfde aanlopen: dat de buitenwereld niet begrijpt hoe ingrijpend (en dus langdurig) het verdriet is, als je iemand verliest waar je zoveel van houdt. Het gemis van erkenning dus.
En hoe vaak hoor je dat ook niet bij alle andere problemen in de wereld? Hoe vaak hoor je niet zeggen dat verdriet of handicap of beperking of wat dan ook, onderschat wordt? Ontzéttend vaak!
Blijkbaar hebben wij mensen die neiging: om verdrietige dingen van een ander eerder te onderschatten dan te overschatten.
Waarom hebben we dat? Omdat dat makkelijker is? Omdat we ons er dan ook niet langer druk om hoeven te maken, moeite voor hoeven te doen, voor in hoeven te zetten? Zodat we ons weer kunnen richten op de leuke dingen van het leven?
Dat zal het zijn denk ik.
Best erg dat we zo in elkaar zitten...(ik ga mn leven beteren neem ik me bijdeze voor!)

Des te bijzonderder is het dan ook om te merken dat gelukkig lang niet iedereen zo is!!

Ik doe er even een foto bij van Emanuelle toen ze net geboren was. We zagen vanmorgen even wat videobeelden van toen en bedacht me weer wat voor heerlijk zacht fluwelen huidje ze toen had!! Oh die kon je de hele dag wel aaien en kussen!!

Reageer   Reacties bekijkenReacties verbergen   Er zijn nu 3 reacties.

Gister maar eens even naar de huisarts gegaan. Sinds Emanuelle overleden is, voel ik bijna non-stop adrenaline in mijn lijf. Een vervelend onrustig opgejaagd gevoel, wat maar niet afzakt.
Hierdoor val ik oa moeilijk in slaap en ben ik erg schrikkerig. Bij het minste of geringste onverwachte geluid, slaat m’n hart op hol en soms duurt het wel een uur voordat hij weer een beetje rustig is.
Maar het kan ook niet anders dan dat je dit voelt, nadat je midden in de nacht zo’n vreselijk schrikwekkend telefoontje krijgt? Aankomend weekend precies 18 weken geleden: het was alsof een speer m’n hart doorboorde. Overleden? Néé!!! Dat kán toch niet???
We wisten wel dat het er aan zat te komen, dat ze geen weken meer zou leven, maar nu al? En niet stervende, maar al echt helemaal gestorven? We hadden gedacht dat het zo zou gaan: dat we haar einde eerst met het uur en dan nog met de minuut dichterbij zouden zien komen en dat we haar dan zo heel langzaam zouden zien vertrekken. We hadden gedacht dat we dit ook samen zouden doen; haar hele leventje hadden we zo samen met haar gevochten, elke nieuwe ontwikkeling, elke tegenslag, elke goeie dag en elke slechte dag, we waren erbij! Maar dit laatste moment deed Emanuelle samen met God en Zijn engelen. Zonder ons.
Het was over, haar leven hier op aarde was voorbij. Wat een vreselijke schok!! Traumatisch gewoon.
Nee, geen wonder dat mijn hart nog steeds op hol slaat als ik wakker schrik van een toeterende auto of een kledinghaakje die van de kast af valt. Geen wonder dat ik nu na 18 weken zonder Emanuelle, nog steeds de spanningen voel van de 18 weken met Emanuelle.

Lieve Emanuelle, de tijd dat we je moeten missen is nu net zo lang als de tijd dat je bij ons was.
Ik vraag mezelf af of dat ook zo voelt. Ik vind het moeilijk om te zeggen want aan de ene kant voelt de tijd zonder jou heel erg lang, omdat het voor zijn gevoel al zó ontzettend lang geleden is dat ik je vasthield en knuffelde! En aan de andere kant voelde de tijd mét jou toch ook wel weer veel langer omdat er toen zóveel is gebeurd (als je het allemaal op zou noemen, zou je niet geloven dat dat in 18 weken zou passen), terwijl het nu zonder jou stil is en elke dag hetzelfde: een dag zonder ons lieve kleine meisje.
We missen je lieve schat! Elke dag een beetje meer.

XXX

Reageer   Reacties bekijkenReacties verbergen   Er is nu 1 reactie.