dagboek

Lieve Emanuelle,
Mijn hart stroomt over van verdriet.
De dag dat je geboren werd komt dichterbij. Ik voel het gemis steeds groter worden.
Ik wil je zo graag weer even vasthouden, maar dat kan niet meer. Nog niet tenminste, want ik weet: ooit komt er een dag dat ik je weer in mijn armen sluit. Wat verlang ik naar die dag.
Ik zie het al helemaal voor me: jij bij God op schoot en ik kom naar je toe en je rent me tegemoet en ik neem je in mijn armen om je nooit meer los te laten!.
Mijn verlangen wordt steeds groter en ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan. Het enige wat helpt is afleiding, maar zodra dat er niet meer is dan komt het weer heel hard binnen.
Emanuelle, je bent zo mooi en lief.
Als ik aan je denk dan zie ik je mooie oogjes voor me die me zo lief konden aankijken. Je lieve tongetje wat zo vaak naar buiten kwam. Je mooie lieve bolletje met je lieve mooie lange haartjes. Je lieve borstkastje wat altijd zo snel op en neer ging.
O je bent het mooiste wat God mij geschonken heeft. Ik ben Hem daarvoor zo dankbaar! Dat hij míj uitgekozen heeft om jouw vader te mogen zijn...!
Emanuelle, ik hoop dat ik je weer gauw kan zien en je weer mag voelen en ruiken.

In de auto luister ik naar een cd van Michael W Smith. Eén vd nummers (“You Belong To Me”) heeft hij geschreven voor zijn vrouw, maar telkens wanneer ik het laatste stukje van dit liedje hoor, denk ik aan jou...

Oh, you are a miracle
Sweeter than I've ever dreamed
You're so much more, more than beautiful
How can it be that you belong to me

Oh, girl, you are, you're more than beautiful
How can this be that you belong to me

Papa

Reageer  

Lieve Emanuelle,
Je grote broer is ziekjes. Niet erg, gewoon zwaar verkouden en koorts. Maar wat brengt zijn toestand me dicht bij jou! Wanneer hij in mijn armen in slaap valt, voel ik jou weer in mijn armen. Voel ik weer hoe dat was. Voel ik weer hoeveel ik van je hield, van je hou. Met héél mijn wezen! En hetzelfde wat ik nu voor Ralph wil doen, deed ik toen zo graag voor jou: je mijn liefde te laten voelen. Ik wou die liefde wel mijn poriën uitpersen om je van alle kanten die warmte te laten voelen. Ik hoop zo dat je het gevoeld hebt lieverd, ik hoop het zo! Meer dan dat kon ik niet voor je doen..
'k Heb moeite om je broer in z'n bedje te leggen. Hij ademt sneller dan normaal. Hij is warm. Ook dat doet me aan jou denken. Die snelle ademhaling en je warme lijfje. Ik zie in gedachten je kast voor me, vol met allemaal mooie, schattige, maar veel te warme kleertjes. Nooit gedragen. Een rompertje was meestal al meer dan genoeg..
Ik wil de gedachte aan jou vasthouden. Ik wil ook je broer vasthouden. De hele nacht wel. Lekker veilig in mijn armen zodat ik elke ademteug kan horen. Zodat ik kan voelen hóe warm hij is. De angst om kwijt te raken zit er goed in. Dat zal wel nooit meer verdwijnen..
Kleine gebeurtenissen van afgelopen week komen in gedachten voorbij...
...het kleine buikje van je nichtje wat me zo aan jouw buikje deed denken..
...het korte zinnetje wat je broer steeds maar weer zegt:"míjn mama!"
(en telkens zeg ik:"ja lieverd, ik ben jóuw mama" en denk: "én die van je zusje!")
...het liedje wat de kinderen op school zongen: "nu gaan de bloemen nog dood" (en waarbij ik direct dacht: "ja én mensen, kindjes!")om vervolgens met volle overtuiging mee te zingen: "stil maar wacht maar, alles wordt nieuw!"
...Kees Kraayenoord die ons tijdens zijn concert vanaf het podium bemoedigend toeroept: "er komt een dag dat er geen rouw meer zal zijn! Hou vol mensen, hou nog even vol!"

Ik verman me, veeg de tranen van mn wangen en leg Ralph in zijn bedje, maar hou zijn deur open en zet de babyfoon pal naast zijn hoofd.Ik loop naar mijn kast om iets gemakkelijks aan te doen en trek een vest van een hanger. Dan zie ik op borsthoogte een klein kwijlplekje. Ik denk na en kom tot de conclusie dat dit vlekje van jou moet zijn, en dan is mijn verdriet compleet...

Lieve schat, ik mis je!!!
Een half jaar al zonder je...

Reageer   Reacties bekijkenReacties verbergen   Er zijn nu 2 reacties.

Hé lief meisje,
Even lekker tegen je aankletsen...
Heb zin om even heel bewust met jou bezig te zijn want door mijn nieuwe werk wordt ik veel afgeleid. Tijdens het werken zelf natuurlijk, maar ook als ik niet werk ben ik toch regelmatig met school bezig(voorbereidingen ed). En dat is opzich helemaal niet erg natuurlijk, want ik vind het leuk, het geeft me energie en het is ook goed om ook weer met andere dingen bezig te zijn. En tussen alles door denk ik evengoed nog heel vaak aan je. Héél vaak van die fracties van seconden dat je door mijn hoofd flitst, maar ook langere momenten zoals vanmorgen onderweg naar school: toen zaten we echt voor mn gevoel samen op de fiets. Nee jij niet in het zitje, maar nog veel dichter bij me: diep in mijn hart. Fijn was dat!!

Het klinkt misschien vreemd maar ondanks al die afleiding mis ik je eigenlijk méér. Of misschien moet ik het zo zeggen: dóór al die afleiding is het gemis tijdens de momenten dat ik niet afgeleid wordt sterker. Het gemis wat eerder over de hele week verspreid was, moet nu verdeeld worden over minder tijd, en dat maakt het intenser, heftiger lijkt het wel. Rauwer soms ook.

En toch blijft het nog altijd fijner om wél aan je te denken en wél over je te praten dan niet. Het is de enige manier om je nog bij me te houden.
En dat wil ik! Je mág niet verdwijnen uit mijn leven!
Want je bent voor altijd mijn kleine meisje...
Mijn eigen lieve meisje..

Ik hou van je popje, zielsveel!

Reageer   Reacties bekijkenReacties verbergen   Er zijn nu 4 reacties.

Toen we net Ralph naar bed brachten en samen met hem nog even tv zaten te kijken, stond hij ineens op. "Nijntje" zei hij, met zijn fop in zijn mond. Even later kwam hij terug met Nijntje, één van de knuffeltjes van Emanuelle. Nu is Ralph eigenlijk helemaal niet zo van de knuffels, maar de laatste tijd pakt hij Nijntje regelmatig even op.
De vorige keer hadden we een soort afpakspelletje met Nijntje gespeeld en dat wou hij nu weer doen: "míjn Nijntje" zei hij. "nee, míjn Nijntje" zei ik terug. En zo ging het nog een paar keer over en weer. Op een gegeven moment zat hij bij Chris op schoot en ging het over op: "Nijntje van óns" en ik weer: "Nee, Nijntje van mij!". Dikke lol had 'ie!
Maar toen ging zijn schaterlach over in een lieve glimlach en zei hij heel schattig: "Nijntje allebei" en legde hij zijn armpje ook om mijn schouder.
"Ja dat is lief" zei ik. Een Chris: "ja allemaal bij elkaar: mama, papa, Ralph en ...Nijntje". Zonder dat we het zeiden, wisten Chris en ik van elkaar dat we op dat moment aan Emanuelle dachten. Even voelden we ons compleet zo met z'n viertjes, of eigenlijk.. juist niet.
Blijkbaar voelde Ralph dit ook haarfijn aan. Zijn gebrekkige twee-woorden-zinnetje was nu juist zó treffend: "Nijntje zusje".

Reageer   Reacties bekijkenReacties verbergen   Er zijn nu 2 reacties.

Wat is er weer veel gebeurd sinds de laatste keer dat ik schreef: we zijn een paar dagen wezen skieen, ben begonnen aan mijn nieuwe baan en we zijn weer naar het wkz geweest en we hebben nog een paar verpleegkundigen van Amersfoort op bezoek gehad.

Het was heerlijk om er even een paar dagen tussenuit te zijn. Even een hele andere wereld ook al was het maar 3 uurtjes rijden. Even alles achter je laten. Zó druk zijn met basale dingen als: "hoe zorg ik dat ik op mijn benen blijf staan terwijl er van die lange onhandige dingen aan mn voeten vastgemaakt zijn?" dat er even voor andere gedachten geen plek is... Het was goed en fijn. Ondanks dat we onze kinderen misten. Als we zo'n kleintje ons met veel gemak voorbij zagen skieen, zeiden we tegen elkaar: "zie je Ralph al gaan?" Als we bovenop de berg stonden en van het prachtige uitzicht genoten, zeiden we: "onvoorstelbaar dat de Hemel nóg mooier dan dit zal zijn, wat zal ons meisje genieten daar!"
Ook kwamen er veel herinneringen naar boven van mijn vader want de laatste keer dat we hier waren was met hem. Nu al weer 6 jaar geleden...
Zo waren ze er toch bij, onze lieve schatten...

Een paar dagen later zaten we in het wkz. We hadden een afspraak met de klinisch geneticus. Een arts die onderzocht heeft of er een oorzaak was voor de afwijkingen die Emanuelle had. Ze hebben niets kunnen vinden. Ze vertelde ons dat de combi van de down en de hersenafwijking in de hele geschiedenis slechts 6 keer beschreven is...!
Het was normaal en vreemd tegelijk om weer in het WKZ te zijn. Normaal, omdat alles nog zó hetzelfde was en je er voor je gevoel gisteren nog was. Vreemd omdat, ja omdat Emanuelle er niet meer was. Het zit er nog zo in: auto parkeren, hoofdingang door en dan direct links naar de liften naar de afdeling, op naar Emanuelle. Het gevoel wat we toen altijd hadden -die spanning van hoe zal ze zijn; lekker ontspannen of onrustig?- konden we weer helemaal voor ons halen.
Maar wat hadden we nog graag naar links gegaan. Nu moesten we rechts, niet naar Emanuelle maar naar een arts...
Het voelde goed toen we ons meldden bij de balie-assistente en ze zei: "dan moeten jullie de ouders zijn van Emanuelle?". "Ja dat klopt" zeiden we beiden met een trots gevoel. Minder was het toen ze ons vervolgens liet meekijken op het computerscherm en wees op het knipperende kruisje, daaraan konden zij dan zien dat het ging over een overleden kind. "Knap!" zei de zeepbel waar we even in hadden gezeten en we stonden weer met beiden benen op de grond. Daar was de harde realiteit: onze Emanuelle is overleden.
Het gesprek met de arts was gelukkig heel prettig en ze nam alle tijd voor ons.
En ook daarom verlieten we toch een warm gevoel het WKZ. Zouden we hier ooit nog weer eens terugkomen?

Een paar dagen later ging ik beginnen aan mn nieuwe baan. Ander en halve dag juf van groep 1/2. Een droombaantje wat zomaar toevallig op mijn pad kwam. Nee niet 'zomaar' en 'toevallig', daar ben ik van overtuigd. Het creatieve bezig zijn, je eigen klaslokaal hebben en het contact met de ouders en collega's, maar vooral die lieve kleutertjes deden me goed. In de liefde die ik meteen al voelde voor deze kinderen, voelde ik Emanuelle heel dicht bij me...

En dan kwamen begin deze week ook nog Tineke, Menna en Henny 's avonds bij ons langs. Drie verpleegkundigen uit Amersfoort. Het was heel fijn om ze weer te spreken! We hebben lekker zitten kletsen over Emanuelle, over de tijd toen, maar ook over de afdeling en andere dingen. Ondanks dat we elkaar toen maar 4 weken hebben meegemaakt voelt het alsof we elkaar al jaren kennen! Bijzonder is dat!

Bijzonder... Is dat niet een woord wat precies past bij álles wat met Emanuelle te maken heeft?!

Reageer   Reacties bekijkenReacties verbergen   Er is nu 1 reactie.

Een poosje terug kreeg ik van iemand ‘uitspraken’ over rouwverwerking van een vader die zelf twee kinderen verloor. Eén van die uitspraken was onduidelijk beschreven en snapte ik daarom niet goed. Pas toen ik er een poosje over na heb zitten denken, begreep ik em en heb ik em beter onthouden dan de andere uitspraken:

Heel vaak wordt er (onterecht) onderscheid gemaakt tussen ‘hulp van mensen’ en ‘hulp van God’. We zeggen vaak: mensen kunnen niet écht troosten, woorden schieten te kort. Maar.... ál het gestamel, onbegrip, botheid soms, maakt juist deel uit van de troost die God je geeft. Gods troost: dat ís (o.a.) je naaste, dat ís je familie, dat zíjn je vrienden, bekenden, collega’s, je gemeente, je dorpsgemeenschap(...)
God gebruikt dus juist mensen om anderen te helpen en te troosten.

Ik scheidde dat ook eigenlijk altijd, zag dat ook als twee losse dingen. Maar ik denk dat deze meneer gelijk heeft:
Vorige keer dat ik schreef was ik erg verdrietig. Het verdriet viel over me heen en leek niet te stoppen. Van andere keren weet ik ondertussen al dat schrijven me op zo’n moment helpt. En inderdaad, ik werd weer rustig. Maar ook al stopt het huilen dan, je bent dan nog niet uit het dal. Dat dal van verdriet. En dat zijn dan van die momenten dat je denkt: “God waar bent U nu? Ik heb U nodig! Til me nu dan ook alstublieft op, draag me!”. Maar die avond ben ik met een verdrietig gevoel naar bed gegaan. En ook de volgende morgen stond ik met gevoel op. Tótdat..... ik mijn mailbox opende en een héél lief berichtje binnen kreeg... m’n post opende en zag dat iemand ons een kaartje en een prachtig gedicht gestuurd had... de voordeur opende en ik twee bosjes bloemen van iemand ontving: één grote en een heel lief klein rose boeketje... Zó lief, zó warm allemaal!! Het voelde als...ja... alsof ik aan beide handen uit de zwarte slijk werd getrokken...
En ik dacht aan bovenstaande uitspraak...
Dank jullie wel lieve mensen, dank U wel lieve God!

Reageer